En Evan – de man aan wie ik had getwijfeld, degene die ik stiekem had gemaakt – had gezien wat ik niet had gezien.
Elke nacht was hij expres wakker gebleven, had hij een wekker gezet om te controleren hoe hij Emma ontmoette, om er zeker van te zijn dat ze zichzelf geen pijn deed als het slaapwandelen begon. Hij had haar beschermd, haar terug in veiligheid gebracht, terwijl ik door haar angsten heen sliep.
Hij heeft het mij nooit verteld. Hij klaagde nooit. Hij heeft gewoon die stille plicht, nacht na nacht, uit liefde – voor ons allebei.
Toen ik laar was met het opnieuw bekijken van de opname, ik olie. Zonder enige angst bent u zich mogelijk niet bewust van de eventuele schade die u heeft. Ik had wijfeld aan de enige persoon die mijn familie in stijl bij elkaar had gehouden.
Een gerestaureerd huis
Die avond haalde ik de camera naar beneden en liep Emma’s camera naar binnen. Ze bewondert zich en knipperde slaperig met haar ogen. ‘Mam,’ mompelde ze, ‘komt papa vanavond?’
Tranen lassen op en mijn ogen. « Ja, liever. Hij is er altijd. »
Sinds die dag hebben we elf nachtelijke routines veranderd. Emma slaapt nu in onze kamer – Evan en ik elk naast haar, één aan elke kant, om de veiligheid te creëren waar ze ooit naar zoek was in haar dromen.
Vanaf het moment dat je het ziet, hoef je je er geen zorgen meer over te maken. Het huis was warm aan – het werd warm en koud, het was nog steeds warm.
