« Hou op met dat gehuil! Je vader komt zo thuis en zal zien wat voor meisje je bent! »
De woedende stem galmde vanaf de tweede verdieping van het landhuis.
Paloma, de nieuwe huishoudster, stond roerloos in de achterdeur.
Ze hoorde een klein meisje huilen – een wanhopig, gebroken gehuil, vol angst.
« Niemand kan je meer uitstaan! Blijf daar maar huilen tot je het leert! »
Een deur sloeg dicht, het geluid galmde door het hele huis.
‘Jeetje… wat een puinhoop,’ mompelde Célia, de meest ervaren medewerker, die Paloma die ochtend had begroet.
“De huisvrouw is weer eens in een slecht humeur.”
‘De vrouw des huizes?’ vroeg Paloma zachtjes.
“Mevrouw Verónica – de stiefmoeder van het meisje.”
Het gehuil vulde opnieuw de gangen en verbrak de stilte.
“En de vader?”
‘Meneer Augusto, altijd maar op reis,’ zuchtte Célia. ‘Luister, lieverd, deze baan wordt niet makkelijk.’
Maar Paloma aarzelde geen moment.
Ze rende de trap op, achter het geluid van de snikken aan.
In de gang kwam een blonde vrouw, onberispelijk verzorgd en elegant gekleed, uit een kamer en sloeg de deur dicht.
‘Jij bent vast de nieuwe dienstmeid,’ zei Verónica, terwijl ze met een geforceerde glimlach haar haar gladstreek.
“Perfect. Ik moet gaan. Dat meisje maakt een scène. Oké, ze overdrijft zoals gewoonlijk.”
Zonder op een antwoord te wachten, greep Verónica haar tas en verliet het huis, een spoor van dure parfum achterlatend en een ongemakkelijke stilte.
De ontmoeting met Camila
Paloma haalde diep adem en klopte zachtjes op de deur.
“Hallo, lieverd… mag ik binnenkomen?”
Het gehuil hield op.
“Ik beloof dat ik je niet zal uitschelden.”
Ze opende de deur langzaam.
Binnen zat een klein meisje van ongeveer acht jaar, met bruin haar en ogen die opgezwollen waren van het huilen, op de grond met haar knieën tegen zich aan gedrukt.
‘Hallo lieverd,’ zei Paloma zachtjes. ‘Hoe heet je?’
Het meisje aarzelde.
“Camila.”
“Camila… wat een mooie naam. Ik ben Paloma. Waarom huilde je?”
