De handboeien klikten en de schouders van de vrouw krulden naar binnen.
« Alsjeblieft, » hijgde ze, « ik ben geen crimineel. Ik ben niet… »
« Mevrouw, » zei Jake kalm maar niet onvriendelijk, « we moeten ervoor zorgen dat wat erin zit niemand kwaad kan doen. »
Terug op het bureau verliep de inspectie zorgvuldig en volgens het boekje. Eerst één tomaat, toen een tweede, ging open langs die onnatuurlijke naden. Binnenin: dunne zakjes en enveloppen – geen poeders of pillen, maar stapels prepaidkaarten, simkaarthouders, vervalste identiteitsbewijzen en kleine skimapparaatjes. Geen boerenstalletje. Een koerierspost.
Het was geen ‘arme verkoperskist’. Het was een spelletje met valse kaarten.
Het verhaal achter de kraam
In de verhoorkamer zat ze klein op de metalen stoel, terwijl ze met haar vingers aan de zoom van haar vestje zat.
« Mijn naam is Elena Markham , » zei ze uiteindelijk. « Ik weet niet hoe het allemaal werkt. Er kwam een man langs nadat mijn zoon ziek was geworden. Hij zei dat ik ‘werk’ kon doen met mijn groenten. ‘Blijf gewoon staan,’ zei hij. ‘Verkoop het niet aan iemand anders. Alleen aan degenen die het weten.’ Als ik nee zei, nam hij de kamer die we huurden, het geld dat we schuldig waren. Hij kende ons adres. Hij wist alles. »
“Naam?” vroeg Ruiz.
« Ze noemen hem meneer Mercer , » fluisterde ze. « Maar hij is geen oom, geen vriend. »
« Hoe vaak? » vroeg Jake zachtjes.
« Twee keer per week. Ze stopten dingen in mijn tomaten in het steegje. Ik heb er nooit naar gevraagd. Ik was bang. Ze zeiden dat als iemand ernaar vroeg, hij moest zeggen dat ik alleen maar aan het verkopen was. Ze keken vanaf de overkant toe. »
Jake slikte. De vreemde, kruisvormige lijnen op haar handpalmen – de handen van een tuinman – waren ouder dan haar angst. Ze was uitgekozen omdat ze onzichtbaar leek.
Mededogen, dan het plan
Ze boekten haar – omdat de wet en het bewijs het eisten – maar niet zoals in de krantenkoppen. Jake bracht thee. Ruiz belde een maatschappelijk werker, Rachel Lin , en regelde via dokter Maya Patel een bed in de kliniek voor Elena’s zoon . Het rapport vertelde de waarheid: een bange moeder was als dekmantel gebruikt door mensen die verdwijnen als de sirenes loeien.
Wat er daarna gebeurde, vereiste precisie.
Ze zetten de krat weer in elkaar – volgens de wet, met fotobewijs – en brachten Elena terug naar de hoek, in burger. De lijn was gezet; de stoep werd vanuit tientallen hoeken bekeken. Geen film, geen stunt. Een stille valstrik om het paar handen te vangen dat altijd vanaf een veilige afstand aan touwtjes trekt.
De schaduw stapt naar voren
