Mijn zesjarige dochter zei tegen haar leraar dat ‘het pijn doet om te zitten’ en tekende een foto waarom ze 911 belde. Haar oom werd al snel de hoofdverdachte, en ik was ervan overtuigd dat mijn familie uit elkaar viel – totdat de politie een vlek op haar rugzak analyseerde. De hoofdofficier keek me aan en zei: ‘Mevrouw, de verdachte est geen mens.
“Mama, het doet pijn om te zitten.”
Die woorden, die mijn dochter Emily, 6, fluisterden de tegen haar lessen van de eerste klas, ontploften als een bom door mijn leven.
Die ochtend body ik Emily’s lunch in, knoopte haar sneakers vast, kuste haar voorhoofd en keek hoe ze in de gele schoolbus klom met haar schetsblok onder één arm. Toen het lunchtijd was, zoemde mijn telefoon met een nummer dat ik niet herkende – toen belde de politie, en het schoolhoofd, toen vervaagde alles.
Mevrouw Harrington, Emily’s lerares, had opgemerkt dat Emily ongemakkelijk in haar stoel verschoof. Nadat dit allemaal met de hand was gedaan, was Emily degene die haar dood achterliet. Dit betekent dat er sprake is van een tekening. Ik heb de tekening nog steeds niet gezien, maar mevrouw Harrington beschreef het mij later: heerschappij, kinderlijke lijnen die een voorovergebogen meisje met een stokfiguur onzichtbaar zien, met wat leek op een oudere mannelijke figuur die achter haar stond. De leraar belde onmiddellijk 911.
Toen ik op het schoolkantoor aankwam, werd ik niet alleen opgewacht door de directeur, maar ook door twee geüniformeerde agenten.
Mijn kleintjes zijn er al. Mijn familie was al kwetsbaar. Mijn man, Mark, en ik waren gescheiden, en mijn dochter Emily had tijd doorgebracht met mijn broer Daniel, die vaak oppaste terwijl ik late diensten draaide in het ziekenhuis. Ik ga je een klantenservice sturen naar Emily’s oom.
Dan kijken we of we het over Daniel in ondervraging getrokken hebben. Daniel, verbijsterd en met rode ogen, hield vol dat hij Emily nooit had aangeraakt. Hier waren we, we waren hier, en we waren daar, en we ontdekten dat Emily hier was om enkele van onze Pixar-films te delen. Maar toen de politie hem onder druk zette, kneep mijn borst dicht van twijfel. Wat als ik blind was geweest? Wat moet ik doen als ik niet wist wat ik moest doen voordat het gebeurde?
Dat zal hij later wel kunnen doen. Onderzoeker Ryan Whitaker, van hoofdonderzoeker, arriveerde aan mijn deur met een verzegelde bewijszak. Binnenin zat Emily’s kleine lavendelkleurige rugzak. De afgelopen dagen hoeft u zich daar geen zorgen over te maken. Als u het had, zou u het misschien mishandeld hebben en zou het getest moeten worden als u het had. Terwijl onderzoeker Whitaker mij een grimmig soort opluchting aankeek, zette ik me schrap voor het verdriet.
‘Mevrouw,’ zei hij, ‘de verdachte est geen mens.’
