In een oogwenk verbrand.
Een vrouw zit en houdt haar hoofd vast | Bron: Midjourney
Langzaam haalde ik adem. Toen stond ik op.
« Waar? » vroeg ik, mijn stem vreemd kalm.
« Wat? » vroeg Sophie terwijl ze haar ogen afveegde.
“Waar woon je, lieverd?” vroeg ik.
« Jij… jij wilt naar mijn huis komen? » vroeg ze, langzaam sprekend.
Een jonge vrouw zit aan een tafel | Bron: Midjourney
“Ja,” zei ik, terwijl ik mijn jas pakte.
Ryans gezicht werd somber.
« Ik ga met je mee, » zei hij.
« Ik ook, » zei Sophie. « Het spijt me zo. »
En dus vertrokken we.
Het was een surrealistische rit.
Een vrouw rijdt in een auto | Bron: Midjourney
Sophie zat op de passagiersstoel en gaf me aanwijzingen terwijl we verder reden, haar handen constant bewegend in haar schoot. Ryan zat achterin, zijn knie wiebelde onrustig.
Mijn knokkels voelden wit aan op het stuur.
Toen we voor het huis aankwamen, had ik het gevoel dat ik in een ander leven was beland.
Het was een charmant huis. Een knus plekje met een wit hek en een warm verandalicht dat in de schemering scheen.
De buitenkant van een huis | Bron: Midjourney
Thomas had hier zijn hele leven opgebouwd.
Ik zette de motor af. Mijn ademhaling was traag en regelmatig, maar van binnen was ik een orkaan.
Sophie aarzelde.
« Weet je het zeker? »
Ik stapte uit de auto.
« Oh, absoluut, » zei ik.
Een peinzende vrouw zit in een auto | Bron: Midjourney
Met elke stap richting de deur stabiliseerde mijn hartslag. Woede verdreef de schok, waardoor alleen een ijzige vastberadenheid overbleef. Ik drukte op de deurbel.
Voetstappen.
Toen ging de deur open.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Thomas stond daar, net uit de douche, met een handdoek om zijn nek. Hij glimlachte. Hij glimlachte echt.
Totdat hij besefte dat ik het was.
Alle kleur verdween uit zijn gezicht.
« Laura, » bracht hij uit.
Ik sloeg mijn armen over elkaar.
« Dus, wat voor soort zakenreis had je deze keer, Thomas? »
Zijn kaken klemden zich op elkaar.
“Ik… ik kan het uitleggen.”
« Perfect, » zei ik soepel, terwijl ik een stap naar binnen deed. « Ik hoopte al dat je dat zou zeggen. Want Ryan besloot me aan zijn vriendin voor te stellen. En toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, noemde ze jou. Dus ik hoop dat je een verklaring paraat hebt. »
Sophie en Ryan stonden ongemakkelijk achter me. Sophie zag eruit alsof ze weer wilde huilen. Ryan zag eruit alsof hij Thomas wilde slaan.
Een vrouw stond op een veranda met haar handen in haar zakken | Bron: Midjourney
Een vrouw staat op een veranda met haar handen in haar zakken | Bron: Midjourney
En toen klonk er vanuit de gang een stem die riep.
« Thomas? Wie is er aan de deur? Is Soph daar? »
Er verscheen een vrouw – ergens in de veertig, aantrekkelijk, verward en zwanger.
Sophie verstijfde achter mij.
« Mam, » fluisterde ze.
Zijn moeder keek van de ene naar de andere kant, haar verwarring veranderde in bezorgdheid.
Toen keek ze naar Thomas.
« Schat, wat is er aan de hand? Wie is daar? »
Thomas sloot zijn ogen, alsof hij het alleen wel kon.
Ik draaide mij naar de vrouw om en glimlachte.
Een vrouw staat onder een veranda | Bron: Midjourney
« Hallo, » zei ik. « Ik ben Laura. Thomas’ vrouw. Ryans moeder. »
Haar gezicht betrok en ze greep naar haar maag.
Ze haalde schor adem en deed trillend een stap achteruit.
Nee. Nee. Nee! Dat kan niet. Thomas zei dat hij nooit getrouwd is geweest! Dat werk was zijn hele leven te belangrijk. Maar hij wilde geen vrijgezel zijn die alleen met zijn werk getrouwd was…
Een radeloze vrouw | Bron: Midjourney
« Single? » herhaalde ik. « Ja, ik weet zeker dat hij zich best goed kan voordoen als single. Of is hij helemaal weg van jou? »
Er kwamen tranen in haar ogen.
“Oh mijn God,” zei ze.
En zo stortte Thomas’ hele wereld in.
Sophie sprak als eerste, haar stem trilde van verraad.
Een boze jonge vrouw staat buiten | Bron: Midjourney
Je beloofde mijn moeder een toekomst. Je zei dat je met haar zou trouwen. En dat je er altijd voor ons en de baby zou zijn! En al die tijd… heb je gelogen?
Thomas negeerde haar en draaide zich naar mij om.
« Laura, alsjeblieft. Ik heb nooit gewild… »
Ik stak mijn hand op.
« Je hebt geen recht van spreken. »
Ik draaide me om naar Ryan, die zijn vuisten gebald had en over zijn hele lichaam trilde.
Ik werd meteen milder.
“Schatje,” fluisterde ik.
Zijn borstkas ging snel op en neer. Toen keek hij naar zijn vader, de man die hij het grootste deel van zijn leven had aanbeden.
En zijn stem, gebroken en rauw, sneed door de stilte.
Een boze jongeman | Bron: Midjourney
« Voor mij ben je dood. »
Ik draaide mij om naar Sophies moeder.
« Ik stel voor dat je hem eruit gooit, » zei ik eenvoudig. « Want vanaf nu? Hij is jouw probleem. »
Toen draaide ik mij weer naar Thomas om en ontmoette zijn paniekerige blik.
Een boze vrouw | Bron: Midjourney
« Ik ga een echtscheiding aanvragen. En je kunt maar beter de ring van mijn grootvader teruggeven. Ik dacht dat je bijzonder genoeg was om hem te gebruiken. Maar je bent gewoon een zielige man. Ik hoop dat dit kind vergevingsgezinder zal zijn, want je zoon is klaar met je. Net als ik. »
Hij deed zijn mond open, misschien om te smeken, misschien om te liegen. Ik lachte hem uit.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Omdat ik toch al aan het afdrijven was.
Tot mijn verbazing volgde Sophie Ryan en mij naar de auto.
Een ring in een ringdoosje | Bron: Midjourney
« Alsjeblieft, » zei ze. « Laat me een paar uur komen terwijl ze dit uitzoeken… als ze ruzie maken, kan het rumoerig worden. »
« Kom op, lieverd, » zei ik. « Ik heb nog een toetje voor me klaarstaan. »
Ze glimlachte droevig en stapte in de auto.
Toen we thuiskwamen, zaten we alle drie in stilte.
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Midjourney
Het huis voelde zwaarder aan dan voorheen, alsof het gewicht van de waarheid zich in de muren had gevestigd en op ons drukte.
Ryan zat verloren en verward op de bank. Sophie zat naast hem. Ze zag eruit alsof ze in haar eigen wereldje verborgen zat.
Ze raakten elkaar niet aan. Ze keken elkaar niet eens aan.
« Ik neem wel een toetje mee, » zei ik. « Ik weet dat niemand trek heeft. Maar mijn moeder zei altijd dat ik iets zoets moest eten als ik overstuur was. Dat helpt om de zenuwen onder controle te houden. Dus, chocoladetaart en ijs? »
Een chocoladetaart op een toonbank | Bron: Midjourney
“Mam,” zuchtte Ryan terwijl hij naar mij keek.
Mijn zoon keek me een moment aan en knikte toen langzaam.
“Oké, dit is het dessert.”
Ik sneed de taart aan en stelde me voor dat ik mijn frustratie eruit kon gooien. Daarna verdeelde ik het ijs in kommen.
Toen ik terugkwam, zaten de kinderen nog steeds op dezelfde plek.
Een stuk taart en een kom ijs | Bron: Midjourney
Ik zat tegenover hen op de stoel en keek alleen maar toe.
De nacht was lang geweest. Te lang. En nu zaten we eindelijk gewoon te slapen. De woede was weggebrand, en liet alleen uitputting en de smeulende resten van wat was geweest achter.
Ryan haalde snel adem en verbrak daarmee de stilte.
« Ik neem aan dat je je afvraagt waarom ik je nooit een foto van hem heb laten zien. »
Een radeloze jongeman houdt zijn hoofd vast | Bron: Midjourney
Sophie antwoordde niet meteen. Ze hield haar ogen op de grond gericht en wachtte.
Ryan lachte droogjes en schudde zijn hoofd.
« Ik heb nooit een hechte band met hem gehad, » gaf hij toe. « Niet echt. Hij was er natuurlijk wel. Maar hij was altijd aan het werk, hij was altijd op reis, hij was altijd… ergens anders. Ik verwachtte al lang niet meer iets van hem. »
Hij hield even op en nam een stuk taart.
Eten op een salontafel | Bron: Midjourney
« Ik denk dat het daarom nooit bij me is opgekomen om je een foto te laten zien. Hij was gewoon… een naam, geen aanwezigheid. »
Sophie knikte langzaam, alsof ze het gevoel maar al te goed begreep.
Ik was ook nooit zeker van hem. Ik wist dat mijn moeder gelukkig was. Gelukkiger dan ze in lange tijd was geweest. Maar dat was niet genoeg voor mij. Omdat hij het niet was.
Ryan vroeg niet over wie ze het had. Hij wist het al.
« Mijn vader, » fluisterde Sophie, terwijl ze eindelijk opkeek. « Ik wilde gewoon dat hij thuiskwam. »
Een jonge vrouw zit op een bank | Bron: Midjourney
Er verscheen een zachtere uitdrukking op Ryans gezicht.
En plotseling zag ik ze. Niet als een stel verstrikt in een puinhoop die geen van beiden had veroorzaakt, maar als twee kinderen die waren achtergelaten.
Daarna sprak niemand meer.
Ze zaten daar, naast elkaar, en zeiden in stilte alles tegen elkaar.
En ik zat tegenover hen, keek toe, haalde adem… rouwend om wat we verloren hadden.
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Midjourney
Wanneer Oakley’s beste vriendin Sophie haar de organisatie van een verlovingsfeest toevertrouwt, helpt ze haar graag – totdat het evenement ontaardt in verraad. Geconfronteerd met haar overspelige ex, wordt Oakley gedwongen om loyaliteit, liefde en haar eigenwaarde in twijfel te trekken.
