Het aanbod voor één dollar
De storm was tegen de ochtend voorbij. Zonlicht stroomde door het keukenraam en verlichtte de plassen op de vloer.
Hannah werd vroeg wakker, in de verwachting dat de man nog zou slapen, maar trof hem aan de keukentafel aan, schoon en netjes, met zijn hoed naast zich.
« Ik hoop dat je goed hebt geslapen, » zei ze, terwijl ze twee kopjes koffie inschonk.
« Beter dan ik in jaren heb gedaan, » antwoordde hij. Toen, na een korte stilte, zei hij iets waardoor ze midden in een slok stopte.
« Voordat ik ga, moet ik je iets ongewoons vragen. »
Ze glimlachte beleefd. « Oké, wat is er? »
Hij greep in zijn tas, haalde er een opgevouwen document uit en legde het op tafel.
« Wil je me dit huis voor één dollar verkopen? »
Ze knipperde met haar ogen, ervan overtuigd dat ze het verkeerd had gehoord. « Pardon? »
« Eén dollar, » herhaalde hij kalm. « Jij en je kinderen kunnen vandaag je spullen pakken en vertrekken. Ik regel alles. »
Ze staarde hem aan. « Meneer, dat is belachelijk. Dit is ons thuis. Ik kan niet zomaar weglopen. »
De oude man keek haar aan met een mengeling van bezorgdheid en urgentie.
« Ik weet hoe het klinkt, maar ik maak geen grapje, Hannah. Verkoop het me alsjeblieft. Het is hier niet veilig. »
Haar handen klemden zich om de beker. « Niet veilig? Wat bedoel je? Zit er iemand achter me aan? »
Hij aarzelde. « Laten we zeggen dat deze plek problemen heeft die jij nog niet kunt zien – en als je blijft, zullen ze je kwaad doen. »
« Bedreig je me? » snauwde ze.
« Nee, » zei hij snel. « Ik probeer je te beschermen. Vertrouw me alsjeblieft. »
« Je vertrouwen? » zei ze bitter. « Je komt uit het niets, slaapt op mijn bank en vraagt dan of je mijn huis voor een dollar mag kopen? Ik weet je naam niet eens. »
Hij zuchtte en keek uit het raam. « Mijn naam is Harold Brooks . Ik heb hier tientallen jaren geleden huizen gebouwd. Ik weet dingen over deze buurt die de meeste mensen vergeten zijn. »
Hannahs stem trilde. « Ik denk dat je moet gaan. »
Harold knikte langzaam, alsof hij het verwachtte. Hij legde één dollarbiljet op tafel en zei zachtjes:
« Je denkt misschien dat ik gek ben, maar als het zover is, zul je je dit moment herinneren. Ga weg voordat het te laat is. »
Toen zette hij zijn hoed op, bedankte haar voor haar vriendelijkheid en stapte de heldere ochtend in. Hannah bleef als bevroren op haar plek achter, haar hart bonzend van de vreemde, onrustige angst dat hij misschien… misschien wel… gelijk had.
De ineenstorting
Die avond, terwijl Hannah het avondeten aan het klaarmaken was, klonk er een harde knal achter het huis. Ze rende ernaartoe en bleef vol ongeloof staan.
Het dak van de opslagruimte was ingestort .
