De miljonair was vroeg thuisgekomen en zakte bijna in elkaar van wat hij zag.
Maandenlang had Michael Reynolds geleefd in een vorm van hulpeloosheid die hij nog nooit eerder had gekend. Als man die aan het hoofd stond van een van de grootste bouwbedrijven van San Diego, had hij ontdekt dat al zijn macht, al zijn rijkdom, niets betekende als het ging om het helen van het gebroken hart van een driejarig kind.
Die middag werd hij door iets weggetrokken van een belangrijke investeerdersvergadering. Het was geen logica of een strak schema – het was instinct. Een zachte stem spoorde hem aan om naar huis te gaan. Hij volgde die stem.
Toen hij de keukendeur van zijn landhuis opendeed, verstijfde Michael. Zijn hand schoot naar voren om zich vast te grijpen aan het deurkozijn en zo zijn evenwicht te bewaren.
Daar was Ava. Zijn stille, door verdriet overspoelde dochter. Ze zat op de schouders van het dienstmeisje en giechelde terwijl ze samen de afwas deden. Niet zomaar glimlachen, ze lachte hardop. Een heldere, melodieuze lach die hij niet meer had gehoord sinds de nacht dat alles in duigen viel.
‘Schrob hier maar, prinsesje,’ mompelde Paige, terwijl ze de kleine handjes van het kindje begeleidde. ‘Je doet het fantastisch.’
‘Tante Paige, mag ik zeepbellen maken?’ vroeg Ava. Toen ze Michael zag, kantelde ze haar hoofd. ‘Wat is er?’
Haar stem – krachtig, helder, levendig – trof hem als een mokerslag. Hij had gedacht dat hij haar misschien nooit meer zou horen.
Zijn benen werden slap. Sinds de dood van zijn vrouw bij het auto-ongeluk had Ava geen woord meer gezegd. Dokters hadden hem gezegd geduld te hebben, dat een trauma een kind het zwijgen kon opleggen. Maar daar stond ze dan, vrijuit te praten… alsof de afgelopen maanden niets meer dan een nare droom waren geweest.
Paige draaide zich geschrokken om en liet bijna een bord vallen.
« Meneer Reynolds, het spijt me, ik wist niet dat u thuis was. »
‘Papa!’ piepte Ava, waarna ze meteen terugdeinsde, een schuldgevoel flitste over haar gezicht.
Michael verliet de keuken en liep naar zijn kantoor, waar hij de deur achter zich sloot. Zijn handen trilden toen hij een glas whisky inschonk, maar de brandende sensatie deed niets om de storm in hem te bedaren.
Hoe had deze jonge dienstmeid zijn dochter kunnen bereiken op een manier die hij – en meerdere specialisten – niet lukte? Waarom opende Ava haar hart voor Paige, maar sloot ze hem volledig buiten?
De volgende ochtend verliet hij het huis op zijn gebruikelijke tijd. Maar in plaats van naar zijn kantoor te gaan, reed hij een rondje om het blok en parkeerde. Hij moest de waarheid weten.
Zo stil als een schaduw glipte hij door de achterdeur naar binnen, liep rechtstreeks naar zijn kantoor en haalde de kleine camera’s tevoorschijn die hij de avond ervoor op weg naar huis had gekocht.
En met trillende handen installeerde hij ze.
