Nicole haalde diep adem, nog steeds trillend, maar voor het eerst sinds haar thuiskomst voelden haar schouders iets minder gebukt gaan onder dit onzichtbare gewicht.
Jessica stond op, raapte kalm de verspreide boeken bij elkaar en legde ze netjes op het bureau. Nicole keek haar zwijgend aan, haar gezicht zachter, zelfverzekerder, de afstand tussen hen werd met elke seconde kleiner.
Terwijl Jessica naar de deur liep, hield Nicoles stem haar tegen.
— Jessica?
Ze draaide zich om. — Ja, mijn liefste?
Nicoles ogen straalden van dankbaarheid.
— Dankjewel.
Jessica knikte zachtjes.
— Altijd.
Ze vertrok en sloot de deur achter zich. In de gang legde ze een hand op haar borst en haalde diep adem om zichzelf te kalmeren. Daarna ging ze naar beneden, al diep in gedachten verzonken, zich een klein hoekje in de tuin voorstellend dat ze moest vrijmaken, de eenvoudigste houdingen in gedachten herhalend en de lessen uit haar jeugd in herinnering brengend.
Voor het eerst sinds ze het landhuis betrad, had Jessica het gevoel dat ze een doel had. En voor het eerst in lange tijd voelde Nicole hoop.
Het huis was nog koud. Gabriel was nog steeds afstandelijk. Maar er was iets nieuws geplant in de stilte: een zaadje van kracht, een vonk van moed, en Jessica zou helpen het te laten groeien.
—
🥋 **Het begin van een nieuwe kracht**
De ochtend begon met de gebruikelijke kilte in het grote huis in São Paulo. Gepolijste vloeren, stille gangen en kamers die meer op echo leken dan op beschutting. Jéssica bewoog zich gracieus door de kamers, haar zwarte uniform onberispelijk gestreken, haar strakke paardenstaart zachtjes wiegend terwijl ze de was verzamelde, meubels afstofte en gordijnen opende, kamer voor kamer. Langzaam sijpelde het zonlicht naar binnen en verwarmde de ruimtes die meer op kunstgalerieën leken dan op een huis.
Nicole volgde haar onopvallend, zoals ze zo vaak deed, haar kleine voetstapjes nauwelijks hoorbaar. Het vijfjarige meisje droeg haar kostbare blauwe jurk, haar kleine gevlochten staartje wiegde bij elke stap. Ze was niet aanhankelijk, maar ook niet afstandelijk. De band tussen hen was veranderd: er was een tere draad tussen hen gespannen.
Terwijl Jessica schone lakens aan het opvouwen was in de logeerkamer, zag ze Nicole in de deuropening staan.
« Nicole, » zei ze zachtjes. « Je bent vroeg vandaag. De school duurde niet lang. »
Nicole haalde haar schouders op.
— De leraar was eerder klaar met de les.
Jessica stopte met vouwen, kwam dichterbij en knielde neer om op zijn hoogte te komen.
‘Mag ik u iets vragen?’ vroeg ze.
Nicole knipperde met haar ogen, haar dunne wimpers trilden.
— Oké.
— Heb je ooit met je vader over het pesten gesproken? Over wat er met je gebeurt op school?
Nicoles smalle schouders verstijfden. Ze keek naar haar schoenen.
— Nee.
‘Waarom niet?’ vroeg Jessica zachtjes.
Nicole aarzelde even en mompelde toen:
« Papa praat niet de hele tijd met me. Hij heeft het altijd druk. Hij laat me niet… hem storen als hij aan het werk is. »
De woorden troffen Jessica harder dan ze had gewild.
‘En als hij thuiskomt?’, drong ze zachtjes aan.
Nicole haalde opnieuw haar schouders op.
« Hij is moe. Soms zegt hij alleen maar welterusten en gaat naar zijn kamer. Ik kan niet altijd met hem praten. »
Er viel een stilte tussen hen, maar deze keer was die niet ijzig. Ze was fragiel, als dun glas. Langzaam nam Jessica Nicoles kleine hand in de hare.
‘Oké, Nicole,’ zei ze. ‘Je hoeft er nu niet met hem over te praten. Je hebt het me verteld, en dat is genoeg.’
Nicoles ogen keken omhoog, onzeker maar dankbaar.
« En zoals je me vertelde, » vervolgde Jessica, haar stem warmer wordend, « ga ik je iets leren. Iets bijzonders. Iets waardoor je sterk zult worden. »
Nicoles ogen werden groot.
— Sterk?
« Ja, » antwoordde Jessica. « Wil je het leren? »
Deze keer knikte Nicole zelfverzekerder.
— Ja.
