Ze wachtten tot Clara naar boven ging. De slaapkamerdeur viel met een klik dicht.
Anna haalde trillend adem. « Nu. »
Richard stapte het licht in.
Matthew keek eerst omhoog, toen Jacob, toen Sofie.
Hun boeken vielen uit hun handen.
“Papa?” fluisterde Matthew.
Richard viel op zijn knieën terwijl de kinderen naar hem toe renden en zich stevig vastklampten. Jacob snikte stilletjes tegen zijn borst. Sophie sloeg haar armen om zijn nek.
« Ze zei dat als we het je vertelden, je ons zou wegsturen, » huilde Matthew.
Richard omhelsde hen stevig. « Nooit, » fluisterde hij. « Jullie zijn mijn wereld. »
Anna draaide zich om en veegde haar tranen weg. De kamer vulde zich alleen met het stille snikken van drie kinderen en het geluid van een gebroken vaderhart.
Toen de tranen afnamen, gaf Anna hem haar telefoon.
« Hier, » zei ze zachtjes. « Kijk zelf maar. »
Richard drukte op play.
Clara’s stem vulde de kamer, scherp en wreed.
« Je bent waardeloos! Je zult nooit meer zoals je moeder zijn! »
Toen klonk Jacobs angstige snik en een plof, het geluid van een duw.
Richards handen trilden. « Sinds wanneer? » vroeg hij.
Anna sloeg haar ogen neer. « Sinds de tweede maand van jullie huwelijk. Het begon klein… woorden, toen straffen, toen bedreigingen. Ik wilde het je vertellen, maar zonder bewijs… »
Voetstappen klonken boven haar. Anna werd bleek. « Ze komt eraan. »
De confrontatie
Richard stopte de telefoon in zijn zak. « Blijf achter me, » zei hij tegen de kinderen.
Clara’s figuur verscheen bovenaan de trap, elegant en kalm.
« Wat is hier aan de hand? » vroeg ze kalm.
Ze daalde langzaam en gracieus af, haar hakken tikten tegen het marmer. Haar blik gleed van de kinderen naar Anna en toen naar Richard.
« Wat is dit? Anna die jullie weer verhalen vertelt? »
« Genoeg, » zei Richard zachtjes, zijn stem trillend van woede.
« We moeten praten. »
« Praten? » lachte Clara. « Waarover? Discipline? Ik ben de enige die de orde bewaakt terwijl jij je volgende deal najaagt. »
« Orde? » herhaalde hij. « Jij noemt angst en wreedheid orde ? »
Clara’s ogen vernauwden zich. « Geloof je hen liever dan mij? Zij – en haar? »
Ze wees naar Anna. « Ze probeert mijn plaats in te nemen! »
Anna hief haar kin op. « Ik heb nooit jouw plek gewild. Ik wilde alleen maar gerechtigheid. »
Richard pakte de telefoon en drukte op play.
Clara’s eigen stem vulde de zaal – haar kille woorden echoden terug.
Haar uitdrukking bezweek. « Dat was een moment van frustratie! » stamelde ze.
« Ik heb genoeg gehoord, » zei Richard. « Jij hebt ze gebroken. En ik heb het je laten doen. »
« Hier krijg je spijt van! » riep Clara. « Je kunt me niet uitwissen! »
Hij keek haar aan, vol tranen en woede.
« Nee. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik de waarheid niet eerder heb gezien. Morgen zullen mijn advocaten alles regelen. Vanavond – blijf uit de buurt van mijn kinderen. »
Clara’s gezicht vertrok van woede. Ze draaide zich om en stormde naar boven. De deur sloeg achter haar dicht.
Stilte.
