‘Ik heb een kluis,’ fluisterde ze. ‘In de kastvloer. Boekhouding. Steekpenningen. En de video.’
Michaels blik werd scherper.
« Welke video? »
‘Het balkon,’ zei Lauren. ‘Hij heeft het gefilmd. Hij bewaart trofeeën.’
DEEL V: HET GALA
Drie weken later.
Emily Carter zat in een rolstoel, bleek maar onverbroken. De hartslag van haar baby was nu stabiel – en werd elke dag sterker.
Diezelfde avond stond Jason Whitman onder kroonluchters op het Whitman Foundation Charity Gala, omringd door applaus en leugens.
‘Mijn vrouw is niet goed,’ zei Jason in de microfoon, terwijl neppe tranen glinsterden. ‘Maar ik vergeef haar. Liefde betekent opoffering.’
Het publiek stond op.
Toen vlogen de deuren met een enorme klap open.
Emily kwam aanrollen.
Achter haar stonden rechter Samuel Harris, Rachel Moore, Michael Brooks en gewapende federale agenten.
Jason verstijfde.
‘Ze hoort hier niet te zijn,’ stamelde hij.
Samuels stem klonk als staal door de kamer.
« Ze is precies waar ze hoort te zijn. »
« Beveiliging! » riep Jason.
« Niemand beweegt! » blafte Michael, met zijn badge omhoog.
Samuel stapte naar voren.
‘U juicht een man toe die zijn zwangere vrouw heeft geslagen,’ zei hij kalm. ‘Die haar in een ziekenhuisbed probeerde te vergiftigen. Die Sophia Reed heeft vermoord.’
Jason schaterde van het lachen.
« Je bent niets anders dan een oude man met een wrok! »
Samuel glimlachte – de glimlach van een man die niets meer te verliezen had.
“Ik ben haar vader.”
De zaal barstte in juichen uit.
Lauren stapte het podium op.
‘Het is voorbij, Jason,’ zei ze.
Het scherm achter hem lichtte op.
De video werd afgespeeld.
Jason duwt Sophia.
Jason schreeuwt tegen Emily.
De bankoverschrijving.
Jason greep in zijn jas.
“Hij heeft een pistool!”
Het schot klonk.
Jason viel.
De handboeien werden dichtgeklapt.
Terwijl ze hem langs Emily sleepten, schreeuwde hij:
« Zonder mij ben je niets! »
Samuel stapte tussen hen in.
‘Je hebt het verpest,’ zei hij zachtjes. ‘Ik had alleen maar de lichten aangezet.’
EPILOOG: DE JASMIJNTUIN
Jason Whitman werd veroordeeld tot levenslange gevangisstraf zonder de mogelijkheid van vervroegde vrijlating.
Lauren Blake kreeg tien jaar gevangenisstraf.
Emily beviel van een gezond babymeisje.
Ze noemden haar Ava.
In de lente bloeide de jasmijn in de tuin van Samuel Harris.
Emily hield haar dochter vast, die eindelijk veilig was.
De monsters waren verdwenen.
En de deur werd bewaakt.
UITGEBREIDE EPILOOG: NA HET VONNIS
Het vonnis had een enorme weerklank, tot ver buiten de rechtszaal.
Wekenlang domineerde de zaak alle schermen in Amerika. Het gezicht van Jason Whitman – ooit synoniem met innovatie en prestige – werd het symbool van ongebreidelde macht die van binnenuit aan het rotten was. Nieuwsankers analyseerden zijn val beeld voor beeld. Juridische analisten noemden het « de meest complete ineenstorting van een miljardairsdynastie in de moderne geschiedenis ».
Maar binnen het Laurel Heights Medical Center was het stil.
Emily Carter lag bij het raam, de zon verwarmde haar gezicht terwijl de lente langzaam terugkeerde in de stad. In haar armen sliep Ava, gewikkeld in wit, haar kleine borstkasje rees en daalde gestaag met vastberadenheid. Ze had geweld, verraad, gif en angst overleefd voordat ze haar eerste ademteug had genomen.
Een vechter, net als haar moeder.
Rechter Samuel Harris stond er vlakbij, aanvankelijk wat ongemakkelijk – handen achter zijn rug gevouwen, niet zeker welke plaats hij innam in dit fragiele wonder. Decennialang had hij met absolute autoriteit de rechtszalen geregeerd. Maar het voor het eerst vasthouden van zijn kleindochter had hem meer ontredderd dan welk vonnis dan ook.
‘Ze heeft jouw koppige kin,’ zei hij zachtjes.
Emily glimlachte. « Dat zeg je steeds weer. »
‘Ik heb een leven lang gewacht om er iets over te zeggen,’ antwoordde hij.
EEN JAAR LATER
De jasmijntuin stond volop in bloei.
