De maîtresse schopte de zwangere vrouw midden in de rechtszaak – de miljonair wist niet dat de rechter haar vader was…
De ochtend in de familierechtbank van Manhattan was gespannen. Ik ben Emily Carter, 32 jaar oud en zeven maanden zwanger.
Een zwarte auto stopte. Jason Whitman, mijn man, stapte er met arrogante zelfverzekerdheid uit. Naast hem liep Lauren Blake, zijn geliefde, in een onberispelijk wit pak. Ze zagen eruit als een stel op de rode loper, volkomen onbewust van mijn lijden.
In de rechtszaal zat rechter Samuel Harris de zitting voor. Toen hij me zag, voelde hij een vreemd gevoel van herkenning.
Mijn advocaat presenteerde bewijs van bedreigingen en mishandeling. Jasons verdediging probeerde mij in diskrediet te brengen door te beweren dat ik « emotioneel instabiel » was. Lauren rolde met haar ogen elke keer dat ik sprak.
De spanning liep hoog op toen hun ontrouw ter sprake kwam. Plotseling stond Lauren woedend op.
‘Hij liegt!’ riep ze.
De rechter sloeg met zijn vuist op tafel. « Stilte in de rechtszaal! »
Maar Lauren, verblind door woede, stormde op me af en gaf me een brute schop in mijn buik.
Een bloedstollende schreeuw vulde de kamer. Ik zakte in elkaar op de grond, kromgebogen van de pijn, terwijl een donkere vloeistof het marmer bevlekte.
« Ambulance, nu! » beval rechter Harris, bleek van schrik.
Terwijl de ambulancebroeders me meenamen, zag de rechter mijn halsketting… en had het gevoel dat hij die al eerder had gezien.
Die nacht, terwijl ik vocht om mijn baby in leven te houden, ontving ik een anoniem bericht:
“Als jij Emily Carter bent… dan denk ik dat ik je vader ben.”
