De jongen had zijn overleven alleen te danken aan de beademingsapparatuur, en de artsen hadden alle hoop al opgegeven, maar zodra zijn hond de kamer binnenkwam, gebeurde er iets onverwachts.

Moeder kon haar ogen niet geloven, ze sloeg haar handen voor haar gezicht en de dokter snelde naar de apparatuur.

Alle indicatoren begonnen langzaam maar zeker te verbeteren, alsof iemand het kind daadwerkelijk weer tot leven bracht.

De artsen beraadslagen vervolgens uitvoerig over hoe dit te verklaren, maar het enige dat overeenkwam met alle dossiers en data was het tijdstip waarop Rico de kamer binnenkwam.

Vanaf die dag mocht de hond de jongen elke dag zien. En elke keer werd de reactie van het kind intenser, totdat hij op een ochtend, toen hij zijn ogen opendeed, Rico’s warme, natte snuit naast zich zag liggen, die over zijn slaap waakte.

De artsen spraken van een wonder. De ouders spraken van verlossing.