De nieuwe dienstmeid had nooit verwacht dat het landhuis in de bergen iets duisterders dan stof zou verbergen.
Vanaf de eerste dag voelde Clara het al – iets kouds achter het marmer, iets vreemds aan de manier waarop Verónica, de vrouw van de miljonair, bevelen gaf met een glimlach die haar ogen niet bereikte. Ricardo del Monte was zelden thuis, altijd op reis, altijd ervan overtuigd dat zijn familie veilig was.
Toen, op een nacht, klonk er een zwak, menselijk geluid uit de kelderdeur die iedereen vermeed.
Clara hield zichzelf voor dat het niets was. Een pijp. Tocht. Haar verbeelding.
Maar het geluid kwam terug – dichterbij, duidelijker – alsof iemand probeerde gehoord te worden.
Ze pakte een zaklamp en liep de trap af.
In de stoffige duisternis zag ze een paar uitgeputte ogen achter een gesloten hek naar haar terugkijken – een onzichtbare gevangene wiens identiteit de naam del Monte te gronde kon richten.
Boven bleef het landhuis brandschoon: perfect onderhouden tuinen, glimmende auto’s, beleefd gelach. Maar Clara begon onraad te ruiken – gefluister onder de trap, een verdwenen sleutel, de butler die iemand waarschuwde om de kelder goed af te sluiten. De metalen deur had een zwaar hangslot… en een geur die haar maag deed omdraaien.
