Een stilte… toen een schok
En toen, in een bijna onwerkelijke kalmte, werd Naya volkomen stil. Haar ogen sloten zich. Haar ademhaling werd zwak en hield toen helemaal op.
Een aanwezige arts kwam dichterbij. Even later mompelde hij: « Het hart… te oud, te stijf. »
Naya was daar, op de arm van degene van wie ze zoveel hield, voorgoed in slaap gevallen.
Twee zielen, één afscheid.
Geconfronteerd met deze hartverscheurende scène, nam Juliens familie een besluit vol liefde en respect: Naya zou naast hem begraven worden. Er was geen andere mogelijkheid, zo onafscheidelijk leek hun band.
Vandaag staan er op hun gezamenlijke grafsteen twee figuren zwijgend toe te kijken: een man in uniform, zittend naast zijn hond. Onder hun portretten staat een eenvoudige zin:
« Ze dienden samen. En ze gingen samen heen. Trouw tot de laatste adem. »
Een band die door niets verbroken kan worden.
Iedere bezoeker die dit graf ontdekt, vertrekt veranderd. Sommigen huilen, anderen zwijgen. Maar allen voelen hetzelfde: een diepe weerklank in hun hart. Want er zijn banden die tijd, afstand en zelfs de dood trotseren. Banden geweven uit vertrouwen, tederheid en onwankelbare loyaliteit .
En Naya is daar het mooiste voorbeeld van. Want soms wordt de grootste liefde niet uitgesproken… maar getoond.
