‘Angst kent geen vast schema,’ zei Marina zachtjes. ‘Het komt en gaat. Maar jij… jij hebt geleerd om toch door te zetten. Dát is moed.’
‘Moed,’ herhaalde Fiona, terwijl ze naar het plafond staarde. ‘Ik had nooit gedacht dat ik die zou bezitten.’
‘Je hoefde niet na te denken,’ antwoordde Marina. ‘Je hoefde alleen maar te blijven ademen. Dat is alles wat het leven vraagt.’
Everett keek zwijgend toe vanuit de deuropening, met vochtige ooghoeken. ‘Ze leert me moed, meer dan ik haar ooit zou kunnen leren,’ mompelde hij.
Naarmate de weken verstreken, verbaasde Fiona’s herstel zelfs de artsen. « Spontane genezing, » zeiden ze, maar Everett trok zich er niets van aan. Hij had een wonder zien gebeuren dankzij geduld, zorg en onwankelbaar geloof.
‘Je hebt haar meer dan alleen het leven gegeven,’ zei Everett op een avond tegen Marina, terwijl het vuur zachte schaduwen op de muren wierp. ‘Je hebt haar hoop gegeven, geduld, een reden om te vechten. Je hoort hier niet langer thuis als personeel.’
Marina schudde haar hoofd. ‘Ik wil je geld niet,’ zei ze zachtjes. ‘Haar zien ademen, lachen, leven… dat is beloning genoeg.’
Everetts stem werd zachter, dringend maar tegelijkertijd teder. ‘Neem dan dit aan. Ga geneeskunde studeren. Leer anderen te helpen zoals je haar hebt geholpen. Dat is de enige beloning die telt.’
Jaren gingen voorbij. Marina studeerde met onderscheiding af en keerde terug om leiding te geven aan een kinderafdeling in een ziekenhuis dat door Everett werd gefinancierd. Fiona, inmiddels negenentwintig, gezond en zelf moeder, liep met haar eigen kind in haar armen door de gangen. Ze bleef staan en haar blik viel op Marina.
