Ze zag er stralend uit in haar jurk en iedereen feliciteerde ons met onze hernieuwde vreugde. Toch bleef het beeld van Isabel op de begraafplaats in me hangen.
Een speling van het lot zorgde ervoor dat onze wegen elkaar weer kruisten. Ik hoorde dat ze werkte voor het bedrijf dat mijn spullen leverde. Tijdens onze eerste ontmoeting kon ze nauwelijks fluisteren:
« Daniel… »
Later dronken we koffie. Isabel vertrouwde me toe:
« Sinds Gabriela’s dood ben ik verloren in mijn werk. Maar ik huil nog steeds veel nachten, zonder te weten waarom. Door jou die dag op de begraafplaats te ontmoeten, voelde ik me minder alleen in mijn verdriet. »
Ik luisterde en besefte dat onzichtbare draden van verdriet ons verbonden. Maar ik wist dat deze band gevaarlijk was. Ik was pas getrouwd; Ik kon me niet door mijn emoties laten misleiden.
Toch bracht de tijd meer ontmoetingen met Isabel met zich mee. Onze gesprekken werden langer en diepgaander. Ik vertelde haar dingen die ik Laura nooit had verteld. En dat kwelde me.
Op een avond, toen ik me niet langer kon verstoppen, biechtte ik alles aan Laura op.
