We stonden stil en probeerden ons onopvallend een weg te banen door de groeiende commotie. Jessica ving mijn blik, haar glimlach vervaagde toen ze de commotie opmerkte. Ik keek haar geruststellend aan, hoewel ik niet zeker wist welke troost ik haar kon bieden.
In de auto omhulde de stilte ons als een dichte mist. Mijn hart bonsde van onbeantwoorde vragen terwijl Robert door de kronkelende straatjes reed en het hotel – en de bruiloft – ver achter zich liet.
« Heb je het echt niet gemerkt? » Robert verbrak eindelijk de stilte, zijn stem een mengeling van ongeloof en bezorgdheid.
« Wat heb je gemerkt? » drong ik aan, nieuwsgierigheid en frustratie namen toe.
« De man die me onderbrak… hij is een privédetective, » zei Robert, zijn stem doorspekt met een emotie die ik niet kon plaatsen. « Hij doet al een tijdje onderzoek naar David. »
« Kijk je hem in de ogen? Waarom? » vroeg ik, terwijl angst in mijn stem sloop.
« David is niet wie hij zegt dat hij is, » antwoordde Robert, zijn woorden bleven zwaar in de lucht hangen. « Hij was betrokken bij een reeks financiële fraudezaken. De rechercheur verzamelde bewijs dat hem in verband bracht met fraude in verschillende staten. »
Deze onthulling kwam als een klap in mijn maag. Ik dacht terug aan elke interactie met David, op zoek naar signalen die ik misschien gemist had. Ik dacht aan Jessica, mijn zus, die voor het altaar stond met een man die misschien niet was wie ze dacht dat hij was.
