‘Ja,’ fluisterde de jongen.
‘Ze duwde me.’
De man draaide zich langzaam naar Paola toe.
Ze schudde al haar hoofd.
‘Het was een ongeluk,’ zei ze snel.
‘Hij reageert overdreven. Je weet hoe gevoelig hij is.’
Gevoelig.
Het woord kwam aan als gif.
De jongen deinsde achteruit.
En dat was het.
HET MOMENT DAT HET MASKER AFviel
‘Pak je spullen,’ zei de vader zachtjes.
Paola lachte, verward.
« Wat? »
“Ik zei: pak je spullen.”
Ze staarde hem aan, haar ongeloof sloeg om in paniek.
‘Je kiest haar ?’ snauwde ze, wijzend naar Marina.
‘De dienstmeid?’
De huishoudster bewoog zich niet.
Ze zei niets.
Ze sloeg haar armen steviger om het kind heen.
En de vader antwoordde zonder zijn stem te verheffen:
“Ik kies voor mijn zoon.”
Paola’s gezicht vertrok.
‘Je zult hier spijt van krijgen,’ siste ze.
‘Hij is gebroken. Hij zal altijd gebroken blijven.’
De jongen drukte zijn gezicht tegen Marina’s schouder.
De vader stapte naar voren.
‘Nog één woord,’ zei hij,
‘en ik bel de politie.’
Paola greep haar tas en stormde naar buiten.
De deur sloeg dicht.
En voor het eerst in twee jaar…
Het huis voelde op een andere manier stil aan.
DIE NACHT SPRAK DE JONGEN OPNIEUW.
Later, nadat de dokter hem had onderzocht en zei dat hij in orde was…
Nadat het huis stil was geworden…
De vader zat op de rand van het bed van zijn zoon.
‘Het spijt me,’ zei hij.
De jongen keek hem niet aan.
‘Ik heb het je niet verteld,’ fluisterde het kind,
‘omdat ik dacht dat je voor haar zou kiezen.’
De man slikte moeilijk.
‘Ik had het mis,’ gaf hij toe.
‘Ik zag het niet.
Maar nu zie ik het wel.’
De jongen draaide zich eindelijk om.
« Komt ze terug? »
‘Nee,’ zei zijn vader vastberaden.
‘Nooit.’
De jongen knikte.
En voor de eerste keer…
Hij sliep zonder nachtmerries.
Maar Marina wist dat er iets niet klopte.
De crisis was voorbij.
Het gevaar was geweken.
Marina kon echter niet slapen.
Omdat ze wist dat Paola niet per ongeluk in dat huis terecht was gekomen.
En ze wist dat vrouwen zoals zij zich niet zomaar gewonnen geven.
En toen…
Twee dagen later…
De deurbel ging.
EEN VREEMDELING STOND VOOR DE DEUR
Een vrouw van in de veertig.
Kalm. Serieus.
Met een envelop in haar hand.
‘Bent u Tomás Herrera?’ vroeg ze.
« Ja. »
‘Mijn naam is Silvia,’ zei de vrouw.
‘Ik ben de zus van Clara.’
De zus van de overleden vrouw.
De lucht verdween uit de kamer.
Ze overhandigde hem de envelop.
“Ze vroeg me om je dit te geven…
wanneer het juiste moment daar was.”
De vader opende het met trillende handen.
De brief was kort.
Maar elk woord voelde als een bom.
“Als je dit leest, betekent het dat de waarheid niet langer verborgen kan blijven.
Leo is niet alleen je zoon.
Er is nog een ander deel van zijn verhaal…
en hij verdient het om dat te weten.”
De vader keek verbijsterd op.
« Wat betekent dit? »
Silvia haalde diep adem.
‘Dat betekent,’ zei ze zachtjes,
‘dat het leven van je zoon opnieuw op het punt staat te veranderen.’
HET GEHEIM DAT ZIJN MOEDER MEEGENOMEN HEEFT NAAR HAAR GRAF
Het werd stil in de kamer.
Niet het vredige soort.
Zo’n koptelefoon die zo hard tegen je oren drukt dat het pijn doet.
Tomás staarde opnieuw naar de brief, alsof de woorden zich misschien zouden herschikken tot iets minder angstaanjagends.
‘Nog een deel van zijn verhaal?’ vroeg hij langzaam.
‘Wat moet ik daar precies mee bedoelen?’
Silvia had geen haast.
Ze ging zitten alsof ze deze last al jaren met zich meedroeg.
‘Clara was al lang voor het ongeluk ziek,’ zei ze zachtjes.
‘Niet alleen lichamelijk.’
Tomás klemde zijn kaken op elkaar.
“Dat weet ik.”
‘Nee,’ antwoordde Silvia.
‘Je wist een deel ervan.’
