Veel gelovigen zien een begrafenis als een zichtbare uiting van geloof in de opstanding – het geloof dat de dood niet het einde is, maar een pauze vóór de wedergeboorte. Bijbelse beelden over het terugkeren tot stof hebben dit begrip lange tijd versterkt en het fysieke lichaam verbonden met geestelijke hoop.

Tegelijkertijd bevestigt de Schrift consequent een grotere waarheid: Gods macht wordt niet beperkt door fysieke omstandigheden.

De geschiedenis kent talloze gelovige mensen wier lichamen verloren gingen door vuur, zee of een andere ramp, maar wier hoop op een wederopstanding nooit vervaagde.

Vanuit dit perspectief verschuift de nadruk van de methode naar de betekenis achter de keuze. Of het lichaam nu langzaam tot stof terugkeert door begrafenis of snel door verbranding, het geloof berust op een Schepper die het leven kan herstellen, ongeacht welk aards proces dan ook.

Voor zowel predikanten als gezinnen is de intentie vaak belangrijker dan de techniek.

Beslissingen die genomen worden uit eenvoud, financiële noodzaak of omstandigheden worden anders beoordeeld dan beslissingen die geworteld zijn in overtuigingen die de opstanding of het eeuwige leven verwerpen.

Veel kerken moedigen gelovigen aan om hun geweten en overtuiging te volgen, met behoud van waardigheid en eerbied, ongeacht de gekozen methode. Uiteindelijk gaan gesprekken over crematie minder over het lot van het lichaam en meer over de basis van hoop. Voor gelovigen ligt die zekerheid niet in de aarde of de as, maar in de belofte van een leven na de dood.