“Gaat het goed met Adam?”
« Hij is nu veilig bij zijn grootouders, » stelde de kolonel haar gerust. « Maar maandenlang kwam hij hier elke ochtend terwijl zijn vader op missie was. Wat sergeant Thompson niet wist, was dat zijn vrouw was vertrokken en dat Adam alleen overleefde – te trots, te bang om het iemand te vertellen. »
Zijn stem werd zachter. « Sergeant Thompson is twee maanden geleden in Afghanistan gesneuveld. In zijn laatste brief schreef hij: Als mij iets overkomt, bedank dan alstublieft de vrouw in het restaurant die mijn zoon heeft gevoed zonder vragen te stellen. Ze heeft niet zomaar een kind gevoed. Ze heeft de zoon van een soldaat waardigheid gegeven. «
Jenny’s handen trilden toen ze de brief aannam en er stroomden tranen over haar wangen.
De kolonel salueerde haar. Alle soldaten volgden. De klanten stonden stilzwijgend op uit respect. Voor het eerst stond Jenny – de stille serveerster die zo lang onopgemerkt had geleefd – in het middelpunt van de belangstelling.
Het verhaal verspreidde zich snel. populaire die haar ooit bespotten, prezen haar nu.
Rosie’s Diner heeft een merknaam en een brochure van Adams stand: « Gereserveerd voor degenen die bedienen – en de gezinnen die wachten. »
Veteranen uit de familie van militairen hebben enige tijd in hun slipje gezeten, maar moeten meer dan één bedankje aanschaffen. De fooien werden gul, vaak met een boodschap erbij: “Bedankt dat je ons herinnert herinnert wat belangrijk is.”
Op een dag ontvangst Jenny een kort, geschreven en een zorgvuldig handschrift:
Lieve jufrouw Jenny,
ik kende je naam pas die dag. Maar elke ochtend was jij de enige die me aankeek, ook ik was niet onzichtbaar. Papa zei altijd dat hij uniformen droeg. Maar ik denk dat ze soms ook korten dragen. Bedankt dat je aan mij dacht toen ik niet kon uitbreiden waarom ik alleen was. Ik heb papa gezet. In sommige gevallen zet ik je pannenkoeken ook.
Ik vind het geweldig,
Adam Thompson
Jenny vermeldt de korte lijst en waardeert hem achter de toonbank.
Het kan echter voorkomen dat dit niet mogelijk is.
Het restaurant begon met fondsen voor militaire families. Mark, de eerste scepticus was, zie je Jenny door zelf de donaties te verdubbelen.
Op een ochtend van Jenny een Special Forces-uitdagingsmunt op de toonbank, met de tekst erin gegraveerd: Semper Memor — Altijd Herinnerend.
Daarna vindt u in het restaurant een nieuw menu: « Wie ik ben hier. Wij zijn hier. Wij zijn hier om te blijven. »
Jenny stopt haar haar als ze bij haar aan de deur komt, en Adam en zijn vrienden zijn er. Ze hopen dat hij hetzelfde had geleerd: zelfs in de donkerste tijden overleeft vriendelijkheid.
Ook dit woord is niet van toepassing, maar het is niet altijd hetzelfde.
Let op: Dit werk is geïnspireerd op ware gebeurtenissen in personen, maar is uw creatieve doel gefictionaliseerd. Namen, karakters en details worden gegeven in termen van privacy waarover u wordt geïnformeerd. Elke gelijkenis met bestaande personen, levend de overleden, de met feitelijk gebeurtenissen op puur toeval en est niet de bedoeling van de auteur.
