Hij verliet de keuken en liet de geur van rook en zware stilte achter.
Anna sliep geen knipoog die nacht. Ze hoorde zijn voetstappen in het appartement, gesprekken aan de telefoon, het geluid van lades sluiten. Op een gegeven moment had ze het gevoel dat ze niet genoeg lucht kreeg. Ze stond op, trok een badjas aan en ging naar kantoor. De deur stond op een kier.
Er lagen verspreide documenten op de tafel met de lamp aan. Onder hen zijn haar paspoort, een certificaat van eigendom van het appartement en verschillende gestempelde kaarten. Anna ‘ s hart klopte als een hamer.
Ze hield een van de kaarten omhoog. Het was een volmacht. Haar voor-en achternaam waren duidelijk gemarkeerd, maar de handtekening… Het was niet van haar. Een koude rilling liep door haar heen van top tot teen. Martin wilde haar wissen, om over te nemen wat er over was van haar eerste man.
Ze hoorde voetstappen. Martin stond in de deuropening met zijn telefoon in zijn hand.
“Wat doe je hier? Zijn stem was koud, gevaarlijk.
Anna hield het papier tegen haar borst.
“Ik was op zoek naar de waarheid. En ik vond haar.
Zijn gezicht verwrongen voor een moment. Toen glimlachte hij kort, bitter.
– Echt… Je weet niet eens wat het is. Ik heb schulden, Anna. Mensen die niet vergeven. Dit appartement was de enige kans. Denk je dat we in een sprookje leven?
Die nacht, in plaats van van kant tot kant te draaien, zat Anna bij het raam en keek uit naar de lichten van de stad. Ze wist niet wat morgen zou brengen, maar ze wist al één ding: wie ze was. Een vrouw die het overleefde, een moeder die nooit zou opgeven, en een man die de waarheid koos, zelfs de meest pijnlijke.
Een paar weken later kwam het nieuws: Martin werd aan de grens vastgehouden toen hij probeerde te ontsnappen met vervalste documenten. De beproevingen zouden doorgaan, maar Anna was niet langer bang. Ze heeft geleerd om te leven met angst, en nog meer om het te overwinnen.
Hun kleine appartement, badend in de lentezon, werd weer thuis. Lily lachte luid, viel vredig in slaap, en Anna, hoewel ze nog steeds onzichtbare littekens droeg, begon weer in vrede te geloven.
De schaduwen waren weg. En ze wist dat wat er ook gebeurde, ze nooit meer zou toestaan dat iemand haar haar stem, haar leven of haar toekomst zou ontnemen.
