La voix de Sophie a brisé le quiet :
«Alors… is uw omzet een deel van de manquait? »
Alicia heeft niet gereageerd. Elle is ongeduldig met papier bezig.
Het is het leven van Ethan.
Il n’a pas crié. Het is niet mogelijk om te emporteren. Dit is eenvoudigweg een pose en claire:
« Vous n’êtes pas notre mère. »
Alicia een ricané. « De biologie is het tegendeel. »
Ethan is een aanzien, puis l’a fixée de nouveau.
« Het is niet zo dat u meer last heeft van een vliegreis met bagage. Het is niet meer zo dat dit probleem zich voordoet en dat de opbrengst met de papieren ondertekenaar toeneemt. »
Sophie is de hoofdprijs.
« Notre maman, elle est ici. »
Le visage d’Alicia is fermé. « Vous allz le spijt. »
Maar er is geen spijt van.
Het document is alleen gericht op het déchiqueteuse.
Alicia is een feest zonder meer.
Als dat zo is, dan helpen we de drie auto’s van de keukentafel, de tussengerechten, de laatste toegift van het jaar.
« J’ai peur qu’elle revienne », mompelde Sophie.
Als de serres tegen de tijd zijn, zal de naam de oude jaren verergeren.
« Elle n’a aucun pouvoir ici. La famille, ce n’est pas ce qui te donne to ADN. La famille, c’est ceux qui restent. »
Als je dit doet, worden twee verlaten op een oude vrouwelijke brisée.
En tijdens het laatste jaar worden mijn kinderen steeds sterker door de kracht.
Ik ben niet meer tevreden over de kwestie.
Ils m’ont élevée, moi aussi.
Advertentie
