‘Niet om te sterven’, zei ze. “Om alleen te sterven.”
Die avond belde Big John zijn motorclub, de Iron Wolves. Dit alles is gedaan en u hoeft zich er geen zorgen over te maken.
“Er est een klein meisje,” begon hij, maar hij moest stoppen, omdat hij zijn eigen woorden niet meer kon uitspreken. « Zeven jaar oud. Ze gaat dood. Haar ouders hebben haar in de steek gedeeld. Ze heeft niemand meer. »
“Wat heb je nodig?” vroeg Bones, van jouw kant van de club.
Tijd. Gewoon… tijd. Er sterft iemand bij haar zit. Nu kun je verder gaan. Ze is misschien drie maanden oud en ze is doodsbang om alleen te zijn.
“Oké,” zei Bones zonder te wisselen. ‘We beginnen je te helpen.’
Wat volgde was iets wat het hospicepersoneel nog nooit eerder had gezien. Automobilisten in hun outfits, grotendeels met een strafblad, anderen met een moeilijk verleden, zaten stilletjes naast het bed van het stervende soort. Maak je er geen zorgen over. Ze speelden met poppen. Vergeet niet voor de wilde dingen te zorgen.
Ik zie een diagram. Twee uur per dag, 24 uur per dag. Katie weet niet eens wat ze moet zeggen.
Savage, een professionele zeiler met posttrauma stressblessures (PTSS), was degene die als eerste stierf, was tussen 14.00 uur, 16.00 uur en 16.00 uur aangekomen. Hijn zong de rustige liedjes die zijn grootmoeder hem in het Spaans had geleerd.
