Maar León had de deur naar de aangrenzende badkamer al gezien. Hij wist dat die bestond: hij had ooit bouwtekeningen gezien, achtergelaten door architecten in de keuken. Hij rende naar binnen. Hij sloot de deur. Met trillende handen deed hij hem op slot.
De slagen weerklonken onmiddellijk.
—OPEN HET!
De badkamer zag eruit als een paleis: marmer, gouden sleutels, babyproducten van merken die Leon niet eens kon uitspreken.
En daar, op de wastafel, zag ze een klein potje met een mooi etiket:
Actieve kool.
Leon voelde een flits van een herinnering: Doña Micaela die verbrande kolen maalde en met water vermengde.
—De houtskool bindt het gif, zoon. Het grijpt het vast en trekt het eruit.
Het kloppen op de deur werd steeds harder. Het hout kraakte.
Leon opende de pot, goot er wat van in zijn handpalm en mengde het met koud kraanwater tot een vloeibare, zwarte pasta ontstond. Julian opende zijn ogen een klein beetje; ze waren glazig, maar leefden nog.
‘Vergeef me,’ herhaalde Leon. ‘Ik help je.’
Voorzichtig gaf hij het haar in de mond. Net genoeg zodat ze het kon doorslikken.
De deur explodeerde.
De bewakers stormden als een golf op hem af. Handen trokken hem van de grond. Ze verdraaiden zijn arm. Zijn knieën sloegen tegen het marmer.
Arturo nam de baby in zijn armen, trillend, en staarde naar het zwarte residu in de mond van zijn zoon.
‘Wat heb je hem gegeven?’ brulde een dokter, terwijl hij Leon bij de kraag van zijn jas greep. ‘Wat heb je hem gegeven?!’
‘Actieve kool,’ hijgde Leon, met zijn gezicht tegen de grond gedrukt. ‘Het is niet gevaarlijk. Het absorbeert gifstoffen. Maar je moet de plant eruit halen! Probeer de plant!’
‘Je oma?’ spotte iemand. ‘Is dit oma’s medicijn?’
Leon sloot zijn ogen, vernederd, en toch hield hij vol, want de tijd was een mes:
Vingerhoedskruid bevat hartglycosiden! Het vertraagt je hartslag! De olie blijft aan je handen en aan stoffen kleven! Het zit in de lucht!
Er viel een vreemde stilte.
Een Japanse arts, Dr. Nakamura, die naast Julian zat, keek op van de monitor, haar gezicht vertrok.
—De kleur ervan… verandert.
Arturo keek naar zijn zoon. Elena slaakte een kreun.
‘Wat…?’ fluisterde ze.
Dr. Nakamura schoof de monitor dichterbij.
—Zuurstofverzadiging stijgt. Hartslag stabiliseert… —zei ze ongelovig—. Hij reageert.
De artsen stonden roerloos, alsof iemand de wereld had uitgezet.
‘Dat is onmogelijk,’ mompelde de hoofdarts. ‘Zo snel werkt het niet.’
Maar iedereen zag hetzelfde: Julians lippen verloren hun blauwe kleur, zijn borstkas kreeg weer spiertonus en de uitslag… werd minder.
‘Kijk naar haar huid!’ snikte Elena. ‘Die verdwijnt!’
Arturo verlaagde zijn stem, alsof het volume alle hoop kon verbrijzelen.
—Laat het kind met rust.
De bewaker bewoog niet.
Arturo keek hem aan met een nieuw soort autoriteit, anders dan die van geld: die van een vader op de rand van de afgrond.
—Ik zei toch dat je moest opzij gaan.
De last op Leons rug verdween. Leon bleef op zijn knieën zitten, trillend, en keek naar de baby die beter ademde.
—De plant— herhaalde hij, nu bijna zonder stem—. Alstublieft.
De hoofdarts snelde de kamer binnen. Twee minuten later klonk er een schreeuw:
—Verwijder die bloempot onmiddellijk! Besmettingsteam! Was alles wat ermee in aanraking is geweest! Bel de toxicologie!
Leon sloot zijn ogen.
Julian zou blijven leven.
En hij had geen idee wat er met hem zou gebeuren.
De volgende uren waren een mengeling van koud licht, snelle voetstappen en gemompel. León verwachtte dat ze hem handboeien om zouden doen. Dat ze de politie zouden bellen. Dat ze hem en zijn moeder voor zonsopgang op straat zouden zetten.
In plaats daarvan zetten ze hem op een stoel voor de crèche. Ze gaven hem een deken. Een boterham. Water.
Toen een verpleegster hem zag trillen, schikte ze zonder iets te zeggen zijn deken.
Leon begreep het niet. Hij vertrouwde het niet.
Om middernacht kwam dokter Nakamura dichterbij. Ze had diepe, donkere kringen onder haar ogen en een vreemde verlegenheid in haar blik.
‘Ik had het mis,’ zei ze langzaam in het Spaans. ‘We hadden het allemaal mis. Jij zag wat wij niet zagen.’
Leon liet zijn hoofd zakken.
—Ik moest ineens aan mijn grootmoeder denken.
—Je grootmoeder heeft je iets waardevols gegeven— fluisterde ze. —Dank je wel.
Bij zonsopgang arriveerde een particulier recherchebureau bij het landhuis. Ze maakten foto’s, verzegelden de plant in een container, bekeken camerabeelden en traceerden de pakketten. Alles ging snel toen de kracht van een Santillán werd ingezet voor iets dat niet om zaken draaide, maar om woede en liefde.
Om zes uur kwam een vrouw in pak met een map op León af.
—Meneer Santillán wil met u spreken.
Leon voelde zijn maag zich omdraaien.
Ze brachten hem naar Arturo’s kantoor, een kamer met hoge boekenkasten en een houten bureau dat op een altaar leek.
Arturo stond daar, verward en met een gezicht dat er plotseling ouder uitzag. Hij hield een dikke map vast.
‘Ga zitten, Leon,’ zei hij.
Het was de eerste keer dat Arturo Santillán zijn naam uitsprak.
