Ik was halverwege de kwartaalrapportages op mijn kantoor in Denver toen mijn telefoon trilde met een onbekend nummer uit Colorado.
Ik had het bijna genegeerd. Ik had mezelf aangeleerd om onbekende telefoontjes te behandelen zoals mijn ouders mijn bestaan hadden behandeld: als achtergrondgeluid. Maar er trok iets in mijn borst samen, een waarschuwing van het deel van mij dat zich Millerville nog herinnerde.
Ik heb toch geantwoord.
‘Regina,’ zei mijn vader.
Geen begroeting. Geen warmte. Geen vraag of ik dood was sinds de laatste keer dat hij besloot dat ik ertoe deed.
Zijn stem sneed dwars door de lijn heen als een mes dat geslepen was door oude gewoonten.
“Je moeder heeft je nodig. Je komt dit weekend naar huis om je verantwoordelijkheden als onze dochter te bespreken. Geen excuses.”
Even kon ik niet spreken.
Niet omdat ik bang was – tenminste niet op de manier waarop ik dat vroeger was. Eerder omdat de brutaliteit surrealistisch aanvoelde, alsof iemand inbrak in een huis dat ze al hadden afgebrand en eiste dat je de muren opnieuw schilderde.
Drie jaar stilte.
Ze hadden niet gemerkt dat ik mijn hele leven in mijn afgetrapte Honda had gepakt, een briefje op het aanrecht had achtergelaten en twee staten verderop was gereden. Geen afscheidsoproepen. Geen berichtjes om te vragen hoe het met me ging. Geen « Ben je veilig aangekomen? ». Zelfs geen enkel duimpje omhoog-emoji.
Nu was ik ineens nodig.
Ik staarde naar mijn handen. Ze trilden lichtjes, alsof mijn lichaam zich herinnerde wat mijn geest had proberen te verbergen.
‘Ik ben aan het werk,’ wist ik eruit te persen.
‘Je komt er wel uit,’ snauwde David Torres. ‘Dat lukt je altijd. Vergeet niet wie je heeft opgevoed.’
Ik moest me echt inhouden om daar niet om te lachen.
Zij hebben me opgevoed.
Het is net alsof je een kamerplant verzorgt en vergeet hem drie maanden lang water te geven.
‘Ik bel je zo terug,’ zei ik, want ik wilde hem zo snel mogelijk van de lijn hebben voordat hij me nog meer op de zenuwen zou werken.
‘Je hebt tot vrijdag de tijd,’ zei hij. ‘We hebben maandag een vergadering met de gemeentelijke diensten. Zorg dat je erbij bent.’
De verbinding werd verbroken.
Ik zat als aan de grond genageld in mijn stoel, de skyline van de stad weerspiegeld in het glas van mijn kantoorraam – het centrum van Denver, één en al staal, zonlicht en beweging. Maar alles wat ik zag was het bange kleine meisje dat ik ooit was, staand in de keuken in Millerville met een paars gipsverband om haar arm, terwijl haar ouders niet opkeken.
Ik slikte moeilijk.
