Ryan Alden had zijn glimlach geoefend in de spiegel van de lift voordat hij het restaurant bereikte. Niet omdat hij nerveus was – Ryan werd niet nerveus in de traditionele zin van het woord – maar omdat hij had geleerd dat mensen een zekere mate van gemak verwachtten van een man die het ‘gemaakt’ had. Een ontspannen zelfvertrouwen. Een stille arrogantie vermomd als charme. Het soort glimlach dat uitstraalde dat je thuishoorde in zalen met kroonluchters en leren menukaarten, in zalen waar de wijnkaart dikker was dan een pocketboek.
Vanessa was daar dol op in hem. Ze hield van de manier waarop hij zich door de wereld bewoog alsof die hem recht op ruimte gaf. Ze hield ervan dat gastheren zijn naam herkenden als hij die noemde. Ze hield ervan dat hij in een oogopslag een menukaart kon bekijken en bestellen zonder naar de prijzen te kijken. Ze noemde het ‘zekerheid’. Ze noemde het ‘macht’.
Ryan noemde het overleven.
Mogelijk gemaakt door
GliaStudios
Ze stapten samen het restaurant binnen, Vanessa’s zilveren jurk ving het warme licht op, haar hand als een armband om zijn arm. De plek was precies zoals ze had gehoopt: kroonluchters vol kristal, witte tafelkleden zo fris dat ze door engelen gestreken leken, kaarsen flikkerden in glazen kokers, het zachte geroezemoes van chique gesprekken. Een pianist speelde iets zachts in de hoek. De geur van gebakken biefstuk en rozemarijnboter hing in de lucht.
‘Ryan, deze plek is perfect,’ zei Vanessa, terwijl ze zo dichtbij kwam dat haar parfum op zijn kraag afzette – iets bloemigs, iets zelfverzekerds.
Ryan knikte beleefd toen een gastheer hen naar een gereserveerde tafel bij het raam leidde. De skyline fonkelde buiten als een belofte. Hij voelde een bekende golf van voldoening – niet zozeer vreugde, maar de stille bevestiging dat hij hoog genoeg was geklommen om zulke lichtjes te zien zonder zich af te vragen hoe hij het zou betalen.
Ze gingen zitten. Vanessa begon meteen te praten over haar aanstaande fotoshoot, het merk dat contact met haar had opgenomen, de stylist die « helemaal weg » was van haar look. Ryan maakte de juiste geluiden op de juiste momenten, half luisterend zoals hij had geleerd in vergaderingen wanneer iemand te veel praatte. Hij liet zijn blik door de kamer dwalen – meer uit gewoonte dan uit nieuwsgierigheid – en nam de soorten mensen in zich op die naar dit soort plekken kwamen.
En toen stokte zijn adem.
Aan de andere kant van de zaal, zich met stille efficiëntie tussen de tafels door bewegend, leek een serveerster onopgemerkt te willen blijven. Beige schort, strak naar achteren gebonden haar, een dienblad in één hand. Ryan zag haar gezicht eerst slechts in profiel – jukbeen, kaaklijn, de kanteling van haar hoofd terwijl ze naar een klant luisterde. Bekende lijnen drongen zich aan hem op, zo hevig en snel dat zijn maag zich omdraaide.
Nee. Dat kan niet.
De serveerster keek even op toen ze zich omdraaide, en de kamer helde over.
Zij was het.
Anna.
Zijn ex-vrouw.
Een seconde lang voelde Ryan zich alsof hij een klap in zijn borst had gekregen. Niet van verlangen. Maar van iets scherpers: de plotselinge botsing tussen verleden en heden, het deel van zijn leven dat hij netjes had ingepakt en als ‘afgerond’ had bestempeld, stond nu drie meter verderop met een dienblad vol wijnglazen.
Anna zag er magerder uit dan hij zich herinnerde. Niet fragiel, maar vermoeid – alsof haar lichaam meer had gedragen dan alleen lange diensten. Haar haar was strak naar achteren gebonden, geen enkele zachtheid omlijstte haar gezicht. Ze droeg geen make-up. Haar ogen zagen er echter hetzelfde uit: vastberaden, intelligent, behoedzaam. Er was een stille vermoeidheid in haar houding die niet alleen van haar werk kwam, maar ook van jarenlang alleen maar gewicht dragen.
Vanessa zweeg midden in een zin. « Ryan? Gaat het wel goed met je? »
Hij knipperde hard met zijn ogen en dwong een geoefende glimlach op zijn gezicht. ‘Ja,’ zei hij, zijn stem iets ruwer dan hij bedoelde. ‘Ik dacht gewoon dat ik iemand herkende.’
Anna keek hem niet meer aan. Of als ze dat wel deed, liet ze geen reactie op haar gezicht zien. Ze zette borden op een nabijgelegen tafel, knikte beleefd en liep verder alsof hij gewoon weer een man in een pak was.
Vanessa vervolgde haar verhaal, zich er niet van bewust dat Ryan geen woord hoorde. Hij hoorde alleen maar herinneringen. Anna’s lach in hun oude keuken. Anna die neuriënd de was opvouwde. Anna die met gekruiste benen op de bank zat met een boek op haar schoot, en hem aankeek met die blik die hem vroeger het gevoel gaf dat hij de beste versie van zichzelf was.
Hij had haar vijf jaar geleden verlaten.
Destijds noemde hij het ambitie. Hij noemde het groei. Hij zei dat hij zich moest focussen, iets groters moest opbouwen, niet langer vast moest zitten in het verleden. Hij had zichzelf wijsgemaakt dat hun scheiding wederzijds was, dat Anna het begreep, dat zij ook iets anders wilde.
Terwijl hij haar tussen de tafels door zag glijden, kon hij geen enkel deel van dat verhaal vinden dat geloofwaardig overkwam.
Anna zou eigenlijk lesgeven. Dat was wat ze altijd al gewild had. Ze had er eindeloos over gepraat toen ze jonger waren – hoe ze met kinderen wilde werken, hoe ze ervoor wilde zorgen dat leren veilig aanvoelde, hoe ze de volwassene wilde zijn die ze zelf als kind nodig had gehad. Ze was slim. Gedreven. Bekwaam.
Dus waarom was ze hier?
