Dat deed ik bijna nooit, maar ik had al weken een ongemakkelijk gevoel – een onwrikbaar gevoel dat er iets niet klopte. Ik kon het niet logisch verklaren. Het was gewoon een moederinstinct, en deze keer besloot ik het niet te negeren.
Ik belde aan. Niemand deed open. Na even gewacht te hebben, gebruikte ik de reservesleutel die Laura me jaren geleden had gegeven, « voor het geval dat ».
Zodra ik binnenstapte, voelde ik de kou. Niet de kou van het winterweer, maar een diepere kou – een kou die het huis ongezellig en benauwend deed aanvoelen.
Vanuit de keuken klonk het constante geluid van stromend water.
Ik liep er stilletjes naartoe. Wat ik zag, deed me stoppen.
Laura stond bij de gootsteen en waste keer op keer de afwas. Ze droeg een dunne trui, duidelijk niet warm genoeg. Haar handen trilden licht, haar schouders waren stijf. Haar haar was nonchalant vastgebonden en haar gezicht zag er uitgeput uit – geen tranen, geen woede, alleen vermoeidheid.
Aan de eettafel zaten haar man, Daniel, en zijn moeder, Margaret. Ze waren warm ingepakt, aten comfortabel en kletsten alsof er niets aan de hand was. Laura was bijna onzichtbaar.
Margaret schoof haar lege bord opzij. Daniel stond meteen op en riep naar de keuken:
« Zijn jullie al klaar? Breng nog meer eten. »
Laura deinsde terug. Ze draaide de kraan dicht, veegde haar handen af aan haar broek en antwoordde zachtjes:
« Ja. »
Op dat moment begreep ik het. Dit was niet zomaar vermoeidheid. Het was druk. Controle. Het stille soort dat iemand dag na dag uitput.
Margaret merkte me eindelijk op. Ze glimlachte beleefd, maar de warmte ontbrak.
‘Oh, we hadden je vandaag niet verwacht,’ zei ze, terwijl ze bleef zitten.
Ik zei niets.
