Terwijl we aan het eten waren bij mijn ouders thuis, kreeg ik weeën. Ze brachten me met spoed naar het ziekenhuis. Voordat ik wegging, zei ik tegen mijn zus: « Wil je alsjeblieft op mijn vijfjarige dochter letten? » Een paar dagen later beviel ik van mijn pasgeboren baby. Ik haastte me naar huis om te kijken hoe het met mijn dochter ging. Toen ik bij mijn zus aanbelde, deed niemand open. Ik bleef haar bellen, maar ze nam niet op. Dus belde ik mijn ouders en zij zeiden alleen maar: « Ze komt vast snel terug. Maak je geen zorgen. » Maar voordat ik wegging, hoorde ik wat zachte geluiden van binnen. Dus besloot ik de deur open te breken om te kijken. Toen zag ik vloeistof onder de deur van de berging vandaan komen. Ik belde in paniek meteen 112. Toen ze aankwamen en de deur openden om te kijken, kwam er een schokkende waarheid aan het licht.
De weeën begonnen tijdens het dessert. Het ene moment lachte ik nog om de flauwe grap van mijn vader over de stoofpot, en het volgende moment voelde ik mijn hele buik samentrekken alsof er stalen kabels om mijn middel waren gewikkeld.
Mijn vork kletterde tegen het bord terwijl ik me vastgreep aan de rand van de eettafel en probeerde door de plotselinge pijn heen te ademen.
‘Schatje?’ De stem van mijn moeder klonk door de mist. ‘Gaat het wel goed met je?’
Ik schudde mijn hoofd, niet in staat om woorden te vormen, terwijl een nieuwe wee door me heen trok. Dit waren geen valse alarmen zoals ik de afgelopen week had meegemaakt. Dit was echt. Dit gebeurde echt.
Mijn zus Brooke sprong op van haar stoel, waarbij haar servet op de grond viel.
“Hoe ver liggen ze van elkaar?”
‘Ik weet het niet,’ wist ik eruit te persen. ‘Dit is de eerste.’
Dat was een leugen. Ik had het afgelopen uur een doffe pijn gevoeld, maar had mezelf wijsgemaakt dat het gewoon indigestie was van het koken van mijn moeder. Ontkenning is een krachtig wapen als je nog niet klaar bent om de realiteit onder ogen te zien.
De tweede wee volgde amper vijf minuten later.
Mijn vader pakte al zijn autosleutels. Mijn moeder zocht verwoed naar haar handtas. En Brooke stond als een standbeeld midden in de chaos.
‘We moeten je naar het ziekenhuis brengen,’ zei papa, zijn stem kalm ondanks de paniek in zijn ogen. ‘Kun je lopen?’
Ik knikte en greep de rugleuning van mijn stoel vast terwijl ik opstond. Alles voelde onwerkelijk aan, alsof ik mezelf van buitenaf bekeek.
De baby zou pas over een week geboren worden.
Het vijfde verjaardagsfeestje van mijn dochter Autumn was morgen. We hadden veertig cupcakes thuis klaarstaan en een springkasteel dat ‘s ochtends bezorgd zou worden.
Een volgende wee deed me dubbelvouwen.
Zeven minuten. Ze kwamen sneller dan verwacht.
‘En hoe zit het met Autumn?’ vroeg ik, mijn stem trillend van pijn en zorgen. Mijn dochter was boven in de logeerkamer van mijn ouders, waarschijnlijk nog steeds verdiept in de tekenfilm die ze voor het eten had gekeken.
‘Ik zorg wel voor haar,’ zei Brooke snel. ‘Maak je nergens zorgen over. Concentreer je gewoon op het krijgen van een gezonde baby.’
Ik keek naar mijn zus – ik keek haar echt aan.
We waren nooit echt close geweest. Er scheelde vier jaar tussen ons, en tijdens onze jeugd voelde die kloof als een oceaan. Zij was de artistieke, de vrije geest die schilderde, reisde en zich nooit echt ergens permanent vestigde. Ik was de praktische, de alleenstaande moeder die twee banen had om de eindjes aan elkaar te knopen.
Maar familie bleef familie.
En op dat moment, terwijl mijn lichaam zich voorbereidde om nieuw leven op de wereld te brengen, had ik haar nodig.
‘Weet je het zeker?’ vroeg ik, terwijl ik opnieuw een pijnscheut voelde.
‘Absoluut,’ verzekerde Brooke me. Haar glimlach leek oprecht. ‘Weet je, ik vind het heerlijk om tijd met Autumn door te brengen. We zullen het geweldig hebben. Echt waar.’
Mijn moeder was al bijna de deur uit en riep me na dat ik moest opschieten.
Mijn vader had zijn arm om mijn middel geslagen en ondersteunde het grootste deel van mijn gewicht terwijl we naar de voordeur schuifelden. Alles ging zo snel dat ik nauwelijks tijd had om na te denken.
‘Er staat noodinformatie op mijn telefoon,’ riep ik terug naar Brooke terwijl papa me hielp om op de achterbank van zijn auto te stappen. ‘En ze moet haar allergiemedicatie innemen voor het slapengaan. Die zit in mijn tas. In het paarse flesje.’
‘Ik regel het wel,’ zei Brooke, terwijl ze met haar armen over elkaar in de deuropening stond. ‘Ga maar. Alles komt hier goed.’
De rit naar het ziekenhuis verliep in een waas van straatverlichting en weeën.
Moeder hield de tijd bij vanaf de voorstoel, haar stem werd steeds dringender bij elke aankondiging.
“Vier minuten ertussen. Drieënhalf. Drie minuten.”
Tegen de tijd dat we bij de ingang van de spoedeisende hulp aankwamen, kon ik nauwelijks meer lopen. Er verscheen een verpleegster in een rolstoel en plotseling werd ik door steriele gangen geleid terwijl iemand me vragen stelde waarop ik me niet goed kon concentreren.
De bevalling duurde zevenendertig uur.
Zevenendertig uur pijn die mijn kijk op menselijk uithoudingsvermogen volledig veranderde.
De epidurale verdoving hielp wel, maar niets kon de uitputting die zich in mijn botten had genesteld volledig wegnemen. Naarmate de uren verstreken, bleef mijn moeder de hele tijd bij me, hield mijn hand vast en fluisterde bemoedigende woorden. Mijn vader liep heen en weer in de wachtkamer en hield familie en vrienden op de hoogte.
Ik vroeg om de paar uur naar Autumn.
Elke keer verzekerde mijn moeder me dat Brooke alles onder controle had. Ze had een berichtje gestuurd dat ze naar het park waren geweest. Weer een ander dat ze koekjes hadden gebakken. En een derde dat Autumn zonder problemen naar bed was gegaan.
Maar er klopte iets niet.
Ik kon het niet verklaren. Ik kon er de vinger niet op leggen wat me dwarszat. Misschien was het gewoon de vermoeidheid die sprak, of de hormonen die door mijn lichaam gierden.
Toch bleef dat knagende gevoel aanhouden, als een splinter die ik maar niet kon bereiken.
Mijn zoon werd dinsdagochtend om 3:47 uur geboren.
Zeven pond en negen ons aan schreeuwende, roodwangige perfectie.
Ze legden hem op mijn borst, en ondanks de overweldigende vermoeidheid voelde ik een golf van liefde zo intens dat de tranen in mijn ogen sprongen.
‘Hij is prachtig,’ fluisterde mama, terwijl ze zich voorover boog om me een kus op mijn voorhoofd te geven. ‘Je hebt het fantastisch gedaan, lieverd.’
De volgende twee dagen verliepen in een waas van voedingsschema’s, luierwissels en bezoekers die cadeaus en felicitaties brachten.
Mijn vader bracht bloemen mee. Mijn collega’s stuurden een mand met babykleertjes. Zelfs de moeder van mijn ex-man kwam even langs, al was haar bezoek gelukkig van korte duur.
De ziekenkamer werd een komen en gaan van mensen die hun medeleven betuigden.
Mijn beste vriendin van de universiteit kwam langs met ballonnen en een knuffelolifant die bijna net zo groot was als mijn pasgeboren baby. Drie vrouwen van mijn boekenclub kwamen langs met zelfgemaakte ovenschotels, alvast denkend aan de maaltijden die ik nodig zou hebben als ik thuiskwam. Mijn baas stuurde een uitgebreid fruitarrangement dat de halve vensterbank in beslag nam.
Iedereen wilde de baby vasthouden, vertederd kijken naar zijn kleine vingertjes en wipneusje. Ze vroegen naar de bevalling, naar het herstel, en of ik al een naam had gekozen.
Ik antwoordde automatisch, deed het plichtmatig terwijl mijn gedachten ergens anders waren.
Tussen de bezoekers door probeerde ik Brooke steeds opnieuw te bellen.
Haar telefoon bleef maar rinkelen voordat ik op de voicemail terechtkwam. Ik liet berichten achter met het verzoek terug te bellen, waarbij ik probeerde luchtig en nonchalant te blijven, ook al knaagde de angst aan me.
Mijn moeder merkte mijn herhaalde pogingen op.
‘Je moet rusten,’ zei ze, terwijl ze de deken om mijn benen schikte. ‘Maak je niet zo druk. Brooke weet wat ze doet.’
Heeft ze dat echt gedaan?
Brooke had zelf nooit kinderen gehad. Ze had ook nooit de wens geuit om moeder te worden. Haar leven draaide om haar kunst, haar incidentele galerie-exposities en een reeks relaties die nooit langer dan een paar maanden duurden.
Maar ze was mijn zus.
