Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, dacht ik dat het eindelijk mijn moeizame huwelijk zou redden.
Maar slechts enkele weken later stortte mijn wereld in: ik ontdekte dat mijn man, Daniel, een andere vrouw had. En ook zij was zwanger van zijn kind.
Toen de waarheid aan het licht kwam, koos Daniels familie in San Pedro niet mijn kant, maar die van hem.
Tijdens een zogenaamde ‘familiebijeenkomst’ zei mijn schoonmoeder, Beatriz, koud: ‘Er is geen reden om te discussiëren. Wie een jongen baart, blijft in de familie. Als het een meisje is, kan ze vertrekken.’
Het voelde alsof er ijskoud water over me heen werd gegoten. Mijn waarde hing in hun ogen alleen af van het geslacht van het kind. Ik keek naar Daniel, wachtend tot hij me zou verdedigen, maar hij bleef stil, met zijn ogen neergeslagen.
Die nacht, terwijl ik bij het raam stond van het huis dat ik ooit mijn thuis noemde, besefte ik dat het echt voorbij was.
Ook al droeg ik zijn kind, ik kon niet langer leven te midden van haat en vernedering. De volgende ochtend ging ik naar het gemeentehuis, vroeg een scheiding aan en ondertekende de papieren.
Toen ik naar buiten liep, rolden de tranen over mijn wangen, maar er was ook een vreemd gevoel van opluchting. Ik was niet verlost van de pijn, maar ik was bevrijd terwille van mijn kind.
Ik vertrok met niets meer dan een kleine tas met kleren, wat babyspullen en moed. Ik verhuisde naar Cebu, vond werk als receptioniste in een kliniek en leerde langzaam weer te lachen. Mijn moeder en goede vrienden werden mijn steun en toeverlaat.
Ondertussen bereikte mij het bericht dat Daniels nieuwe vrouw, Carmina – een welbespraakte dame uit de hogere kringen met een dure smaak – bij de familie De Leon was ingetrokken. Ze werd als een koningin in de watten gelegd.
Mijn schoonmoeder vertelde vol trots aan bezoekers: « Dit is degene die ons een mannelijke erfgenaam zal schenken! »
Ik voelde geen woede meer. Ik vertrouwde erop dat de tijd de waarheid aan het licht zou brengen.
Maanden later beviel ik in een klein openbaar ziekenhuis. Een prachtig meisje – klein, maar vol licht. Toen ik haar vasthield, verdween alle pijn en vernedering. Geslacht of nalatenschap deed er niet toe. Ze leefde, en ze was van mij.
Weken later stuurde een oude buurvrouw me een berichtje: Carmina was ook bevallen. Het huis van de familie De Leon bruiste van de feestvreugde – spandoeken, ballonnen, een feestmaal. Ze waren ervan overtuigd dat hun ‘erfgenaam’ was gearriveerd.
Maar toen kwam het nieuws dat de hele buurt stil kreeg.
