Een klein meisje omhelsde haar tien maanden oude broertje stevig, de tranen stroomden over haar wangen terwijl haar stiefmoeder haar naar het oude hondenhok sleurde. « Alsjeblieft, laat ons hier niet blijven! » smeekte Harper Langley. Maar net op dat moment zwaaide de poort open en kwam hun vader terug – een miljonair wiens volgende actie iedereen in verbijsterde stilte achterliet.
Botsing.
Het scherpe geluid van brekend glas galmde door de keuken. Harper, onhandig met haar kleine handjes, had een glas water laten vallen. De koude vloeistof verspreidde zich over de gepolijste tegels en verspreidde scherven in alle richtingen. Mason, haar kleine broertje, barstte in angstig gehuil uit in zijn loopstoel. Harper beefde en probeerde hem op te pakken.
‘Mijn stiefmoeder zal me dit nooit vergeven,’ fluisterde ze.
Sinds hun moeder stierf tijdens de bevalling van Mason, was Harper stil, zelfstandig en zeer beschermend geworden. Op achtjarige leeftijd begreep ze beter wat overleven betekende dan de meeste volwassenen. Hun moeder had Masons leven boven haar eigen leven verkozen toen ziekte hen beiden bedreigde. Sindsdien had het huis van de Langleys zijn warmte verloren.
‘Harper, wat heb je nu weer gedaan?’
De stem van Miranda Prescott sneed als een mes. Ze kwam de keuken binnen met een zwierige beweging, haar hakken tikten op de achtergrond en haar haar zat perfect. Haar ijzige elegantie werd wreed verstoord door een golf van woede.
Harper knielde neer en raapte glasscherven op; haar kleine handen bloedden.
‘Het spijt me… Ik zal het opruimen. Word alsjeblieft niet boos,’ fluisterde ze.
Miranda sneerde. « Opruimen? Nutteloos meisje. Je veroorzaakt alleen maar problemen. » Ze sprong naar voren, trok Harper mee en verspreidde het glas opnieuw. Mason gilde. Miranda duwde hem ruw in Harpers armen.
‘Neem dat lawaaierige kreng mee!’ siste ze.
Voordat Harper zich kon herpakken, sleurde Miranda haar de gang in en schudde de kinderen heen en weer alsof het objecten waren. « Nee, alsjeblieft niet! » riep Harper.
De achterdeur vloog open. Miranda duwde ze richting het hondenhok, gooide ze erin, sloeg de deur dicht en deed hem op slot. In de duisternis klemde Harper zich vast aan Mason terwijl hun gehuil weerklonk. Miranda spotte door de deur: « Vies en nutteloos. Eén woord tegen je vader en je zult er spijt van krijgen. »
Harper fluisterde: « Alsjeblieft, haat mijn broer niet. Ik zal alles doen… doe hem alsjeblieft geen pijn. »
