“Ik wil niet naar huis, juffrouw Leighton. Mijn stiefvader doet dat weer.”
Het stemmetje was zo zacht dat Amelia Leighton bijna dacht dat ze het zich had ingebeeld. Ze draaide zich om en zag de tienjarige Nora Jensen de zoom van haar vest vastgrijpen. De ogen van het kind waren wijd open, haar lippen trilden alsof elk woord pijn deed. Het ochtendzonlicht viel op de vloer van het klaslokaal en verlichtte de vage blauwe plekken onder de boord van haar trui.
Amelia’s hart kromp ineen. Vijftien jaar lesgeven had haar geleerd de subtiele signalen van pijn te herkennen. Ze knielde naast het meisje. ‘Je hebt er goed aan gedaan het me te vertellen,’ zei ze zachtjes. ‘Je bent hier veilig, Nora.’
Nora schudde haar hoofd. « Zeg het hem alsjeblieft niet. Hij wordt boos. Hij weet het altijd wel. »
‘Ik beloof je,’ zei Amelia zachtjes, ‘dat we dit zorgvuldig zullen aanpakken.’
Toen Nora terugkeerde naar haar plaats, ging Amelia meteen naar het kantoor van de schoolpsycholoog. Binnen een uur dienden zij en de schoolpsycholoog een melding in bij de kinderbescherming. Aan het einde van de middag werden twee agenten van de politie van Brighton Falls naar de woning van de familie Jensen gestuurd.
Rechercheur Samuel Kerr en agent Dana Morales arriveerden net toen de schemering inviel in het kleine straatje in de buitenwijk. Het huis zag er gewoon uit, met netjes gesnoeide hagen en een verandaverlichting die zachtjes flikkerde. Maar er hing iets in de lucht dat niet klopte, alsof er een stilte op het punt stond te worden doorbroken.
De deur ging open en Frank Olsen, Nora’s stiefvader, verscheen. Hij was stevig gebouwd en zijn handen zaten onder de eeltplekken van het bouwwerk. « Goedenavond, agenten. Waar gaat dit over? »
Kerr liet zijn badge zien. « We hebben een melding ontvangen over het welzijn van uw stiefdochter. We moeten het huis controleren. »
Frank aarzelde even. « Er is hier geen probleem. Mijn vrouw en het meisje maken het goed. »
Achter hem stond Elise Jensen met een lege, vermoeide uitdrukking. Haar stem trilde toen ze zei: ‘Laat ze maar kijken, Frank.’
Nora verscheen in de gang. Haar tengere gestalte was stijf, haar gezicht bleek. Toen haar ogen die van de detective ontmoetten, dwaalden ze heel even af naar een deur naast de keuken. Het duurde minder dan een oogwenk, maar Kerr merkte het op.
‘Vindt u het erg als we even in de kelder kijken?’ vroeg hij.
Franks toon werd scherper. « Daar beneden ligt niets anders dan oud gereedschap. »
Kerrs stem klonk vastberaden. « We moeten het nog steeds zien. »
De kelderdeur kraakte open en liet een golf koude, muffe lucht vrij die vaag naar roest en schimmel rook. De agenten daalden de houten trap af, hun zaklampen sneden door de duisternis. Aanvankelijk leek de ruimte gewoon, volgestouwd met dozen en oude meubels. Toen ving Dana’s licht een glimp van metaal op.
‘Rechercheur,’ zei ze zachtjes, ‘kijk hier eens naar.’
In de verste hoek stond een kleinere houten deur, afgesloten met een zwaar ijzeren hangslot.
Kerr trok eraan. Het bewoog niet. « Pak de tang. »
