oven wees Michael Harrington naar buiten, naar zijn achtjarige zoon Noah.
“Zoon, de vijf vrouwen waar we het over hadden zijn gearriveerd. Ze blijven dertig dagen bij ons.”
Noah keek toe hoe de elegante vrouwen uit de auto’s stapten.
« En uiteindelijk moet ik er eentje kiezen die mijn nieuwe moeder wordt, toch, pap? »
“Inderdaad. Ze zijn allemaal hoogopgeleid en komen uit invloedrijke families. Ik weet zeker dat u ze aardig zult vinden.”
‘En wat als ik er geen enkele lekker vind?’
“Dat zul je zeker doen. Ze kunnen je een fantastische opleiding bieden en je de hele wereld laten zien.”
Plotseling galmde het geluid van brekend glas door het huis, gevolgd door een woedende stem.
« Nutteloze dienstmeid! Je hebt mijn dure glas gebroken! »
Michael en Noah wisselden geschrokken blikken uit.
‘Wat was dat?’ vroeg Noah.
“Ik weet het niet zeker. Laten we het even nakijken.”
Ze haastten zich naar beneden en vonden Emily op haar knieën op de grond, gebroken kristal aan het verzamelen, haar vinger bloedend. Een lange brunette stond over haar heen gebogen, met haar armen over elkaar.
“Dat glas was geïmporteerd kristal. Het kostte meer dan ze in een jaar verdient.”
‘Het was een ongeluk,’ fluisterde Emily, met neergeslagen ogen.
‘Een ongeluk?’ sneerde de vrouw. ‘Mensen zoals jij zouden geen waardevolle spullen moeten aanraken.’
‘Neem me niet kwalijk,’ zei Michael vastberaden. ‘Wat is er aan de hand?’
De brunette draaide zich om met een geoefende glimlach. « Michael, ik ben Vanessa Montgomery. Ik ben net aangekomen en je dienstmeisje heeft mijn glas kapotgeslagen. »
De andere vier vrouwen kwamen dichterbij en bekeken Emily, die op de grond lag.
‘Nou, dit is gênant,’ zei een tenger blond meisje.
‘Ik ben Olivia Prescott,’ voegde ze er koeltjes aan toe.
‘Ongelukken gebeuren nu eenmaal,’ antwoordde Michael, in een poging de gemoedsrust te herstellen.
