‘Neem de logeerkamer,’ schreeuwde mijn man, terwijl zijn zus grijnzend zei: ‘Eigenlijk, verhuis gewoon. Ik wil dit huis voor zondag hebben.’ Ik maakte geen ruzie; ik liep gewoon weg. Twee dagen later ontplofte mijn telefoon met hun doodsbange gegil. ‘Je kunt het huis niet verkopen, het is van ons!’ gilden ze. Ik lachte, ijzingwekkend kalm. ‘Kijk maar naar de eigendomsakte, schat. Je verliest niet alleen een kamer, je verliest alles.’ Benieuwd hoe de sloten zijn vervangen?
Ik heb tien jaar lang samen met Mark een leven opgebouwd en een vervallen huis omgetoverd tot een plek van comfort en trots. Ik betaalde de hypotheek terwijl hij weer ging studeren, regelde de belastingen, coördineerde reparaties en betaalde de verzekering. Dus toen zijn zus Sarah en haar man Dave onverwachts voor onze deur stonden – met vier koffers en een sticker met ‘baby aan boord’ op hun auto – voelde ik meteen een golf van angst.
Voordat ik ze zelfs maar een drankje kon aanbieden, bracht Mark het nieuws.
‘Ze blijven bij ons,’ zei hij. ‘Sarah heeft stabiliteit nodig tijdens haar zwangerschap.’
Ik probeerde bezwaar te maken door te wijzen op mijn thuiskantoor en het gebrek aan ruimte, maar hij kapte me af met een ijzige toon die ik nog nooit eerder bij hem had gehoord.
“Verhuis voorlopig naar de logeerkamer. Familie gaat voor.”
Sarah bedankte me niet. In plaats daarvan dwaalde ze door mijn woonkamer en streek met een zelfvoldane glimlach over mijn dure decoratie.
‘Eigenlijk,’ zei ze, terwijl ze tegen het marmeren aanrecht leunde dat ik met mijn laatste bonus had betaald, ‘is de logeerkamer te klein. Slechte energie voor de baby. Echt waar, Elena, waarom verhuis je niet gewoon? Als je voor het weekend weg bent, kunnen we de slaapkamer ombouwen tot babykamer.’
Ik keek naar Mark, wachtend tot hij me zou verdedigen. Hij keek me niet aan.
‘Ze heeft gelijk,’ mompelde hij. ‘Het is makkelijker als je bij je ouders blijft. Dit is nu het huis van mijn familie.’
Ik verhief mijn stem niet. Ik liet geen traan. Op dat moment begreep ik dat de man met wie ik getrouwd was, niet langer iemand was die ik kende.
De volgende twee dagen verliepen in stilte en weloverwogen beweging. Ik pakte alleen in wat ik nodig had: kleding, essentiële spullen en een zeer specifieke verzameling documenten uit mijn archiefkast. Vrijdagavond, terwijl Sarah languit op mijn bank lag te druiven eten en Dave mijn oude wijn dronk, gaf ik Mark mijn sleutels.
‘Ik ga ervandoor,’ zei ik kalm.
Ze vierden feest. Sarah zwaaide zelfs sarcastisch.
“Probeer de deur niet dicht te slaan als je weggaat!”
Ik liep naar mijn auto, wierp nog een laatste blik op het huis dat ik had gebouwd en verstuurde een enkele versleutelde e-mail naar mijn advocaat. De lont was aangestoken. Ze dachten dat ze een koninkrijk hadden veroverd, maar in werkelijkheid waren ze zojuist een juridisch slagveld opgestapt.
Toen ik wegreed, trilde mijn telefoon met de eerste melding.
De wedstrijd was begonnen.
