Het witte vel papier trilde in Lucía’s kleine handjes.
Ze was pas vier jaar oud, maar het papier voelde ondragelijk zwaar aan – alsof er een vraag op stond die te groot was voor haar kleine borstkas.
Het kleuterklasje rook naar vingerverf en koekjes. Om haar heen hielden andere kinderen trots hun tekeningen omhoog: huisjes van stokken met rokende schoorstenen, gigantische zonnen in de hoek en drie lachende figuurtjes die elkaars hand vasthielden.
Moeder. Vader. Kind.
Moeder, moeder, dochter.
Vader, moeder, babybroertje.
Lucía’s tekening was anders.
Het bestond slechts uit twee figuren.
Eentje groot. Eentje klein.
En een lege ruimte ertussen, als een stoel waar niemand op durfde te zitten.
‘Waarom staan er maar twee mensen op mijn foto?’ vroeg ze.
Haar stem brak, alsof ze toestemming nodig had om te kunnen bestaan.
De leraar knielde naast haar neer en glimlachte op een vriendelijke manier, zoals volwassenen dat na jaren van troosten bij klein verdriet leren.
‘Lieverd,’ zei ze zachtjes, ‘gezinnen zijn verschillend. Sommige bestaan uit twee personen, andere uit meer…’
Lucía klemde een rood kleurpotlood stevig vast alsof het een reddingsboei was.
‘Maar Sofía vroeg me…’ fluisterde ze. ‘Ze zei: « Waar is je moeder? » En ik… ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei dat ik het niet wist.’
De vraag die hem verbrijzelde.
Toen Martín Solís haar kwam ophalen, stond de lerares bij de deur te wachten.
Ze had die blik die ze alleen had bij pijnlijk nieuws.
‘Meneer Solís… Lucía heeft een zware dag gehad vandaag. De activiteit was het tekenen van families. Ze huilde, en…’ haar stem zakte, ‘…ze vroeg naar haar moeder.’
Martín voelde de vloer onder zijn voeten zachter worden.
Hij zag zijn dochter in de hoek van het klaslokaal, haar rugzak stevig vastgeklemd alsof die alles bevatte wat ze nodig had om overeind te blijven.
Hij hurkte voor haar neer.
‘Prinses… wat is er gebeurd?’
Lucía keek hem aan, en haar ogen vulden zich met tranen alsof ze een oceaan had tegengehouden.
“Papa… waarom heb ik geen mama zoals de andere kinderen?”
Er was iets in zijn borst gebroken.
Hij tilde haar op, drukte haar tegen zich aan en even kon hij niet spreken.
De leugen die kinderen verzinnen om te overleven
In de auto staarde Lucía zwijgend uit het raam.
Haar tekening lag verfrommeld tegen haar borst gedrukt als een geheim.
‘Mijn mama is weggegaan omdat ik een stout kindje was,’ zei ze plotseling, met een overtuiging die geen vierjarige zou moeten hebben.
Martín stopte.
Zijn hart bonkte tegen zijn ribben.
‘Nee,’ zei hij vastberaden, terwijl hij zich naar haar omdraaide. ‘Luister naar me. Je hebt niets verkeerd gedaan. Niets. Je bent perfect.’
“Waarom is ze dan vertrokken?”
En daar was het.
De waarheid die Martín verborgen had achter routines, speelgoed en geforceerde glimlachen.
Carolina was vertrokken toen Lucía zes maanden oud was. Een kort briefje. Ik ben er nog niet klaar voor. En toen—stilte.
Een stilte die jaren duurde.
‘Soms maken volwassenen keuzes vanwege gevoelens vanbinnen,’ zei hij voorzichtig. ‘Het heeft niets met jou te maken. Maar ik—’ zijn stem trilde, ‘—ik zal je nooit verlaten. Geloof je me?’
Lucía knikte.
