De late middagzon glinsterde over de skyline van Chicago toen Patrick Moore, een veertigjarige techmagnaat, uit zijn strakke zwarte auto stapte. Hij had net een uitputtende investeerdersvergadering achter de rug en had frisse lucht nodig om zijn gedachten te ordenen. De geluiden van de stad omringden hem, maar een zacht gehuil deed hem even stilstaan.
Bij een bushalte was een vrouw op haar knieën gevallen, haar frêle lichaam trillend naast een versleten rugzak. Naast haar zaten twee kleine kinderen, nauwelijks ouder dan peuters, hun kleine handjes naar haar uitgestrekt terwijl de tranen over hun wangen rolden. Mensen haastten zich voorbij, zonder te willen stoppen.
Patrick liep naar hen toe en knielde naast de vrouw. ‘Mevrouw, kunt u me horen?’ vroeg hij. Haar oogleden trilden, maar ze antwoordde niet. Hij trok zijn jas uit en legde die voorzichtig om haar schouders. De kinderen keken hem aan met grote, blauwe ogen die dwars door hem heen keken.
Hij verstijfde. Ze hadden zijn ogen.
De gelijkenis was onmiskenbaar. Hun krullen, hun kuiltjes, zelfs de manier waarop een van de kinderen zijn hoofd kantelde voordat hij sprak – het was alsof hij naar twee spiegelbeelden van zijn eigen jeugd keek. Zijn hart bonkte van verwarring.
De ambulancebroeders arriveerden al snel en tilden de vrouw in de ambulance. Toen gevraagd werd wie bij de kinderen zou blijven, klampten de tweeling zich vast aan Patricks benen en weigerden los te laten. « Meneer, ze lijken u te kennen, » zei een van de ambulancebroeders. Patrick knikte zwakjes, nog te verbijsterd om te spreken.
Die nacht bleef het beeld van die kinderen hem achtervolgen. Hij had geen familie, geen kinderen voor zover hij wist. Toch zei iets in hem dat dit geen toeval was. Tegen de ochtend was zijn nieuwsgierigheid in urgentie veranderd. Hij belde zijn assistent en vroeg naar de gegevens van het ziekenhuis.
In het Mercy General-ziekenhuis vond hij haar naam op de wachtlijst: Laura Bennett, 35 jaar, dakloos, uitgedroogd en ondervoed. Toen Patrick haar kamer binnenkwam, bewoog ze zich en opende haar ogen. De schok op haar gezicht sprak boekdelen.
‘Patrick?’ fluisterde ze.
Hij staarde haar sprakeloos aan. « Laura… ik kan niet geloven dat jij het bent. »
