Die nacht viel de sneeuw onophoudelijk en hulde de wereld in een wrede, witte stilte.
De oude hond wist niet meer wanneer hij niet meer nuttig was. Jarenlang had hij het huis bewaakt, naar vreemden geblaft en zijn baasjes gezelschap gehouden tijdens lange nachten. Maar op een dag hoorde hij woorden die hij niet helemaal verstond, alleen de duidelijke toon:
« Hij is niet meer nuttig… hij is oud. »
Ze zetten hem in de auto. Hij dacht dat ze naar huis gingen.
Dat was niet het geval.
De deur ging open op een zijweg, in de vrieskou. De man vermeed oogcontact. De hond sprong eruit, vol vertrouwen en kwispelend met zijn staart. De auto startte. Het geluid van de motor verdween in de wind en de sneeuw.
De hond wachtte.
Hij wachtte heel lang.
Toen hij besefte dat ze niet terug zouden komen, beefde zijn lichaam meer van uitputting dan van de kou. Zijn benen gehoorzaamden niet meer. Hij krulde zich op tegen een paal, klaar om in slaap te vallen… en nooit meer wakker te worden.
Toen hoorde hij een geluid dat anders was dan de wind.
Een kreet.
Zwak. Gebroken. Menselijk.
Met zijn laatste krachten stond de hond op en volgde het geluid naar een verlaten container.
Binnenin bevond zich een doorweekte kartonnen doos. En in de doos… een baby.
In een dun dekentje gewikkeld huilde de pasgeborene, zijn ademhaling onregelmatig, zijn kleine lippen blauw van de kou.
De hond deed een stap achteruit.
Hij wist wat dat betekende.
Als er één van hen overbleef, zouden ze allebei sterven.
