Lena Moore had de hele ochtend als in een roes door haar appartement gedwaald.
Rond het middaguur, terwijl ze gedachteloos groenten aan het snijden was, ging haar telefoon. De stem van de dokter aan de andere kant van de lijn sprak een zin uit die haar volledig van binnenuit leegmaakte:
Haar moeder, Elara Moore, was overleden.
Hij herhaalde het twee keer, maar Lena had nog even nodig om het te begrijpen. Nadat het telefoongesprek was beëindigd, zakte ze in een keukenstoel, niet in staat om te huilen, niet in staat om iets anders te verwerken dan het gerinkel in haar oren. Het appartement voelde ondraaglijk stil aan.
Later die middag ging de voordeur open. Haar man, Darius Collins, stapte naar binnen, uitgeput en gespannen van zijn werk. Hij maakte zijn stropdas los, afgeleid.
‘Lena… waarom is het diner nog niet begonnen?’ vroeg hij, zonder haar gezwollen ogen op te merken. ‘Meneer Maxwell Grant komt vanavond. Dit diner kan bepalend zijn voor mijn promotie.’
Lena slikte moeilijk.
« Darius… mijn moeder is vandaag overleden. »
Hij stopte even. Hij haalde diep adem. Een flits van verbazing – en toen drukte de last van het werk weer zwaar op zijn schouders.
“Lena… het spijt me zo. Echt waar. Maar vanavond is ontzettend belangrijk. Kunnen we… dit diner nog afmaken? Als je nu afzegt, kan dat mijn kansen echt verkleinen.”
Er klonk geen woede in zijn stem, geen hardheid – alleen maar druk. Zware, verstikkende druk.
Lena wilde nee zeggen. Ze wilde zich het liefst terugtrekken en rouwen. Maar toen ze Darius zo angstig zag, aarzelde ze. Haar stem klonk dun:
“Ik zal het proberen.”
HET DINER DAT ALLES VERANDERDE
Om 7 uur arriveerde Maxwell Grant. Lang, voornaam, leunend op een elegante zilveren wandelstok, begroette hij Darius hartelijk – totdat hij Lena zag.
Ze droeg een eenvoudige zwarte jurk en haar ogen waren rood omrand. Haar handen trilden lichtjes toen ze hem verwelkomde.
‘Mevrouw Collins,’ zei hij zachtjes, ‘heeft u gehuild?’
Lena sloeg haar blik neer.
« Mijn moeder is vandaag overleden. »
Maxwell verstijfde. Zijn blik viel op de armband om haar pols – een fijn bedeltje met een feniks en twee kleine sleutels.
‘Waar heb je die armband vandaan?’ vroeg hij, met trillende stem.
‘Het was van mijn moeder,’ antwoordde Lena zachtjes. ‘Ze zei dat ik het nooit af mocht doen.’
Maxwells uitdrukking veranderde van schok naar een diepere blik.
« Elara Moore… was mijn zus. »
Darius voelde zijn maag samentrekken.
« Meneer Grant… ik had geen idee. Als we het diner moeten uitstellen, kunnen we dat zeker doen. Het spijt me oprecht dat ik niet doorhad hoeveel pijn Lena had. »
Maxwell zette zijn wandelstok neer en legde een geruststellende hand op Darius’ schouder.
‘Je bent ambitieus, Collins. Dat is goed. Maar ambitie betekent niets als je de mensen die recht voor je staan vergeet.’
Hij draaide zich naar Lena om, zijn stem warm.
‘Je moeder verliet ons gezin toen we jong waren omdat de dingen… moeilijk waren. Ze wilde rust. En dat je probeert een etentje te organiseren op de dag dat je haar verloor, breekt mijn hart.’
Lena’s ogen vulden zich opnieuw met tranen.
« Ik wilde Darius’ carrière niet in gevaar brengen. »
Maxwell schudde zijn hoofd.
« Geen enkel moment in een carrière is het waard om verdriet te verzwijgen. »
FAMILIE ONTDEKKEN
