Ik had nooit gedacht dat ik op zeventigjarige leeftijd dezelfde angst zou voelen als in mijn jeugd.
Die ochtend bracht ik mijn dochter Caroline naar het vliegveld voor haar zakenreis. Mijn zevenjarige kleinzoon Ethan klampte zich de hele tijd aan mijn hand vast. Zijn gezichtje zag er spookachtig uit, zijn zenuwen gespannen, alsof een zware schaduw op zijn kleine hartje drukte.
Nadat Caroline achter de beveiliging was verdwenen, trok Ethan zachtjes aan mijn jas. Zijn stem trilde op een manier die me rillingen bezorgde.
‘Oma… alsjeblieft, kunnen we vanavond niet naar huis?’
Ik hurkte neer om hem in de ogen te kijken, ervan uitgaande dat het slechts een kinderlijke zorg was. Maar zijn volgende woorden hielden me de adem in. Hij zei dat hij die ochtend vroeg zijn moeder aan de telefoon had horen praten over een « gaslek » en dat ze alles als een « ongeluk » had voorgesteld.
Ik wilde zo graag geloven dat hij het verkeerd had begrepen. Maar de angst in zijn ogen was te echt, te rauw, veel te volwassen om verzonnen te zijn.
Mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik reed rond zonder te weten waarheen, in een poging te begrijpen wat hij me had verteld. We stopten bij een benzinestation zodat ik Caroline kon bellen, maar zij was me voor. Ze vertelde me dat haar vlucht was « geannuleerd » en dat ze al onderweg naar huis was. Haar toon was kalm – té kalm. Berekend. Alsof ze precies wilde weten waar Ethan en ik waren.
Op dat moment wist ik dat Ethans angst geen vergissing was.
Ik weigerde naar huis terug te keren. In plaats daarvan bracht ik Ethan naar het kleine appartement van Ray Hol, een oude vriend en nachtwaker. Ik vertrouwde erop dat Ray hem een paar uur veilig zou houden. Maar om mijn kleinzoon echt te beschermen… had ik bewijs nodig.
Dus ik ging alleen terug naar huis.
Trillend glipte ik Carolines privékantoor binnen. In haar lades vond ik overboekingen van verdacht grote geldbedragen – en een kopie van mijn eigen levensverzekeringspolis, volgeschreven met handgeschreven notities: « Gas timing – verzeker lekkage. »
Terwijl ik alles fotografeerde, hoorde ik de voordeur opengaan.
Carolines stem galmde door de gang, gevolgd door die van een man. Ik herkende hem meteen van de geruchten in de buurt: Mark Sanders, bekend om zijn oplichtingspraktijken en louche praktijken.
Vanuit de woonkamer klonken hun stemmen de trap op.
‘De oude vrouw zou nu wel thuis moeten zijn,’ zei Mark. ‘We maken het vanavond af.’
‘En Ethan ook. Als het op een gasongeluk lijkt, zal niemand er vragen over stellen,’ antwoordde Caroline, haar toon zo koud dat ik erdoor van streek raakte.
Mijn instinct nam het over. Op de een of andere manier bewogen mijn benen. Ik klom door een raam op de tweede verdieping en sprong. Er schoot een pijnscheut door mijn heup toen ik de grond raakte, maar ik leefde nog.
Met trillende handen belde ik 112 en stuurde ik alle foto’s die ik had gemaakt. Sirenes loeiden in de verte terwijl ik strompelend terugliep naar mijn auto, biddend dat Ray Ethan nog steeds veilig bij zich had.
De politie was er snel. Ze arresteerden Mark ter plekke, maar Caroline wist via de achterkant te ontsnappen.
Mijn enige gedachte was: Ze heeft het op Ethan gemunt.
Ik snelde naar Rays appartement. De deur stond half open. Op de vloer lag een enkel vel papier, beschreven in Ethans onregelmatige handschrift:
“Oma, het gaat goed met me. Mama brengt me naar het huis bij het meer. Het spijt me.”
De wereld leek onder mijn voeten weg te zakken.
Toen ging mijn telefoon over – van een onbekend nummer. Ethans zachte gefluister klonk door de lijn:
“Oma… Lake View Farm… het grote huis… aan het water.”
