Het was na middernacht in het St. Helea’s General Hospital in Chicago. De gangen waren vrijwel leeg, alleen gevuld met het ritmische gezoem van machines en het zuchtje rommel. Een man in een groene jas duwde een schoonmaakkar door de gang van de IC. Zijn gezicht was verborgen achter een chirurgisch masker, zijn naamplaatje zwart. Niemand vermoedde dat achter die vermomming Edward Hail schuilging , een miljonair en ondernemer die bekend stond om zijn charme en flair. Vandaag waren zijn ideeën echter duisterder dan welk zakelijk plan hij ooit had bedacht.
In kamer 214 lag zijn vrouw, Isabella Hail , bewusteloos. Zeven maanden zwanger was ze in het ziekenhuis opgenomen na een plotselinge ineenstorting thuis. Haar vader, rechter Raymond Hail , een van de meest gerespecteerde federale rechters in de staat, verbleef al dagen in het ziekenhuis en wilde haar niet alleen laten. Edward bezocht haar dagelijks en deed alsof hij een toegewijde echtgenoot was, maar diep van binnen was zijn geduld op. Hij was verliefd geworden op een andere vrouw, Cassada Moore , de directeur public relations van zijn bedrijf. Samen hadden ze afgesproken om Isabella’s leven in stilte te beëindigen – een ‘ongelukje’ dat hem zou bevrijden van zijn huwelijk en de dreiging van een scheiding.
Onder het gedempte licht van de IC liep Edward naar het bed. Het zachte gesis van het zuurstofapparaat vulde de ruimte. Hij greep in zijn zak en haalde er een chirurgische schaar uit. Zijn hand trilde, maar niet van schuldgevoel – alleen van angst om betrapt te worden. ‘Je zult eindelijk rust vinden,’ fluisterde hij. Met een snelle beweging zette hij het zuurstofapparaat uit. Het apparaat gaf alarm, rode lampjes flitsten door de kamer. Isabella’s lichaam trok samen terwijl ze naar adem hapte. Edward verstijfde. Hij had niet verwacht dat het zo luid zou zijn.
Boven, in de controlekamer van het ziekenhuis, werd een bewegingsgeactiveerde camera geactiveerd. Het systeem was zojuist geüpgraded naar het automatisch opnemen en uitzenden van alle noodgevallen. Een van de cameramannen, rechter Raymond , die in de wachtruimte zat, zag de live-beelden op de tv van het ziekenhuis verschijnen. Hij keek vol afschuw toe hoe een schaar – een beweging die hem maar al te bekend voorkwam – over het bed van zijn dochter heen boog. Vervolgens gleden de scharen onder de tl-lamp door. De rechter stond abrupt op, zijn stem trilde maar klonk vastberaden: « Roep de beveiliging—poef! »
De alarmen verspreidden zich door het gebouw. Verpleegkundigen renden naar binnen, camera’s legden elke seconde vast, en binnen enkele ogenblikken draaide de bewaker zich naar de deur, beseffend dat hij was gezien. Zijn masker gleed net op tijd af, waardoor de waarheid aan het licht kwam. De man was Edward Hail. Hij vluchtte de kamer uit terwijl bewakers door de gang renden, maar zijn beeltenis – zijn schuld – was al vereeuwigd op elk ziekenhuisrapport.
Toen het donker werd, viel er een stilte over St. Helea’s. Rechter Raymund stond roerloos, zijn handen trilden. De waarheid was aan het licht gekomen, maar de strijd was nog lang niet voorbij. De wet, zijn levensdoel, was nu persoonlijk geworden. En deze keer zou gerechtigheid blindelings zegevieren.
