De gepolijste marmeren vloeren van LAX weerspiegelden de schittering van de ochtendzon terwijl Richard Hale, een van Los Angeles’ machtigste vastgoedmagnaten, zelfverzekerd door de privéterminal liep. Jarenlang had hij het imago van een onaantastbare man gecultiveerd – schandalig dure pakken, snelle auto’s en meedogenloze beslissingen die zijn concurrenten verpletterden.
Vandaag echter brak een detail dit zorgvuldig onderhouden vernisje. Aan zijn arm hing een lichtroze Dior-tas. Deze tas was niet van zijn vrouw.
Naast hem liep Clara Rossi, zijn maîtresse. Jong, elegant en verlangend naar erkenning, wilde ze dat de hele wereld wist dat ze geen geheim meer was. Ze had erop gestaan dat ze via de centrale vertrekhal zouden gaan in plaats van discreet aan boord te gaan van de privéjet.
« Mensen moeten ons samen zien, » had ze gemompeld, met een zelfvoldane glimlach achter haar zonnebril.
Richard had niet geprotesteerd. Voor één keer wilde hij de controle over het verhaal hebben. Clara’s tas dragen leek misschien onschuldig, maar in zijn wereld – waar imago alles was – was het een statement. Een subtiel teken dat hij het ene leven voor het andere verliet.
De terminal gonsde van de activiteit: haastige zakenlui, overvolle gezinnen, vluchtaankondigingen. Maar naarmate ze verder liepen, nam het lawaai af. Gesprekken stopten. Ogen ontmoetten elkaar. Telefoons werden geheven, klaar om op te nemen.
Richard voelde de verandering meteen. Een zware spanning greep zijn borst. Hij volgde de blikken – en verstijfde.
Aan de andere kant van de terminal, kaarsrecht als een standbeeld, stond Elena Hale, met wie hij al twaalf jaar getrouwd was. Haar haar was warrig, haar gezicht vermoeid en zonder make-up. Toch vulde haar aanwezigheid de kamer.
Maar ze was niet alleen.
Vier kleine jongetjes klampten zich vast aan haar rok, identiek met hun donkere krullen en grote ogen. Een vierling. Haar zoons.
De Dior-tas gleed van Richards arm en viel zwaar op de grond. Het geluid galmde als een traan.
Een angstig gemompel ging door de menigte. Telefoons kraakten. Clara verstijfde naast hem. Richards mond viel open, maar er kwamen geen woorden uit.
Eén van de jongens trok aan de hand van zijn moeder en vroeg zachtjes:
« Mam, is dat papa? »
Er viel een complete stilte.
