De volgende dag was de regen afgenomen en liet een mistige grijsheid achter. Owen werd vroeg wakker en manoeuvreerde zich stilletjes door zijn kleine appartement om de slapende kinderen niet te storen. Hij zette een verse pot koffie en maakte een eenvoudig ontbijt van toast en eieren, waarbij de geur de tweeling en Nora langzaam wakker maakte.
Ava en Elodie kwamen uit de slaapkamer en zagen er iets opgewekter uit, hoewel hun ogen een lichte bezorgdheid verraadden. Het warme appartement, een schril contrast met de kou van de vorige nacht, leek hun een vluchtig gevoel van veiligheid te bieden. Nora, altijd de meest gastvrije gastvrouw voor haar leeftijd, wenkte hen met een vriendelijke grijns naar de tafel.
Terwijl ze aten, sneed Owen voorzichtig het onderwerp van hun vader aan. « Heb je een telefoonnummer, of misschien een plek die je je kunt herinneren? » vroeg hij, terwijl hij probeerde nonchalant te klinken ondanks de ernst van de situatie.
Elodie, de spraakzaamste van de twee, schudde haar hoofd. « We weten alleen dat hij op een belangrijke bijeenkomst was, en toen… raakten we hem kwijt in de menigte. »
Owen fronste zijn wenkbrauwen en dacht na over de beste aanpak. De stad was groot en met zo weinig informatie kon het lastig zijn om hun vader te vinden. Maar de gedachte dat de meisjes alleen, bang en kwetsbaar, door de straten zouden zwerven, kon hij niet verdragen.
De dag verliep langzaam. Owen, die de meisjes niet alleen kon laten of mee kon nemen naar het restaurant, meldde zich ziek. Het was financieel gezien een riskante zet, maar wel een die nodig leek. De kinderen brachten de ochtend door met tekenen en kijken naar tekenfilms, terwijl Owen nadacht over hoe hij kon helpen.
Tegen de middag besloot hij het plaatselijke politiebureau te proberen. Misschien was er aangifte gedaan, of was er iemand gekomen om hulp te zoeken bij het vinden van de tweeling. Het was een kleine kans, maar de enige die hij had. Hij pakte de meisjes en Nora warm in en ze gingen op pad, terwijl de mist tijdens het lopen overging in een lichte motregen.
Het politiebureau was een chaotisch centrum van activiteit, telefoons rinkelden onophoudelijk en agenten bewogen doelbewust. Owen liep naar de receptie en legde aarzelend de situatie uit aan de dienstdoende agent. De agent luisterde, knikte en verontschuldigde zich toen om te bellen.
