Toen een man eiste dat ik opstond omdat mijn achternichtje maar bleef huilen, pakte ik mijn spullen bij elkaar met tranen in mijn ogen. Toen bood een tiener me zijn stoel in de businessclass aan. Wat er toen gebeurde, veranderde het gezicht van de wrede man volledig.
Ik ben 65 jaar oud en het afgelopen jaar was mijn leven een aaneenschakeling van verliezen, slapeloze nachten en eindeloze zorgen. Mijn dochter stierf kort na de geboorte van haar baby. Ze vocht dapper tijdens de bevalling, maar haar lichaam kon het niet aan.
Binnen een paar uur veranderde ik van moeder van een gezonde, volwassen vrouw in de enige verzorger van haar pasgeboren baby.
Wat de pijn nog ondraaglijker maakte, was wat er vlak daarna gebeurde. De man van mijn dochter, de vader van de baby, kon het niet laten. Ik zag hem zijn dochter maar één keer vasthouden, in het ziekenhuis. Hij staarde naar haar gezichtje, mompelde iets wat ik niet hoorde en legde haar toen met oneindige tederheid in haar wiegje. Zijn handen trilden.
De volgende ochtend was hij verdwenen.
Hij bracht het kleine meisje niet mee naar huis en organiseerde de begrafenis niet. Hij liet gewoon een krabbeltje achter op de stoel in de ziekenhuiskamer van mijn dochter, waarin hij zei dat hij niet gemaakt was voor dit soort leven en dat ik wel zou weten wat ik moest doen.
Dat was de laatste keer dat ik hem zag.
