Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Maar vier jaar na de dood van mijn moeder Anna sliep ik voor het eerst aan haar kant van het bed.
Mijn naam is Daniel Whitmore, en ik geloofde ooit in de eeuwigheid. Ik heb negen jaar met Anna op vakantie doorgebracht totdat een dronken bestuurder alles verpestte op een regenachtige novemberavond. Sindsdien bestaat mijn leven uit een reeks lege dagen.
Ik klampte me vast aan haar herinneringen – haar gezoem, de resten pastasaus, de sproeten op haar neus die alleen in de zon zichtbaar waren, de naam van haar parfum op het recept. Ik herinnerde me de medicijnen die ze slikte, het ongeluk dat haar leven redde. Vergeten was verraad.
Bijna drie jaar lang leefde ik als een geest. Vrienden vroegen me mee uit, mijn zus vroeg me naar een therapeut en mijn baas maakte zich zorgen over mijn slechte prestaties. Niets daarvan was onbelangrijk. Het idee van « genezen » werkte niet voor mij. De oplossing was om er op een gepaste manier mee om te gaan.
Toen ontmoette ik Claire Donovan.
We ontmoetten elkaar tijdens een benefietdiner gesponsord door mijn bedrijf. Ze was freelance schrijfster. Ik huurde haar in omdat er geen vragen werden gesteld. In plaats van « Wat moet ik doen? » was de vraag: « Waarom ben je geïnteresseerd in dit onderwerp? » Haar stem was kalm maar toch aanwezig. Ik had het gevoel dat ik naast iemand zat die niet bang was voor stilte.
Koffiedates werden etentjes, en etentjes werden lange wandelingen langs de rivier. Ze zette Anna nooit onder druk. Maar op een avond verraste ze me.
« Je spreekt over haar in de tegenwoordige tijd, » zei hij zachtjes.
Ik verstijfde. Daar komt niemand mee weg.
« Het is oké, » leunt Claire achterover. « Dat betekent dat het nog steeds een deel van je is. »
