Het landgoed Harlo leek op een paleis: hoge ramen vingen het licht, marmeren vloeren glansden onder vergulde kroonluchters en de tuinen waren tot in de puntjes verzorgd. Maar binnen de muren heerste een stilte die zwaarder was dan steen. In een hoek van de enorme woonkamer zat een zevenjarig meisje, Elara Harlo, in een rolstoel. Ze was de dochter van Daniel Harlo, een van de rijkste en invloedrijkste zakenmannen van de stad.
En toch hadden al Daniels geld, macht en connecties gefaald waar hij het meest op hoopte: zijn dochter helpen lopen. Elara had geen enkele stap gezet. Artsen van over de hele wereld waren ingevlogen, gewapend met diploma’s en beloftes, om vervolgens hoofdschuddend te vertrekken. Haar toestand, zo zeiden ze, was permanent.
Daniels leven werd een cyclus van zakelijke bijeenkomsten en ziekenhuisbezoeken, van optimisme en verdriet. ‘s Nachts stond hij vaak in de deuropening van Elara’s kamer en keek naar haar, starend naar de vogels achter het balkon. Ze hield van het geluid van regen, maar was nog nooit in plassen gesprongen. Ze hield van bloemen, maar had nog nooit vlinders achterna gezeten. Haar wereld beperkte zich tot de contouren van haar fauteuil, en Daniels hart brak van hulpeloosheid.
Toen, op een regenachtige ochtend, arriveerde er een nieuwe nanny. Ze heette Maya Carter. Daniel had een oudere, strenge en ervaren vrouw verwacht. In plaats daarvan kwam een jonge vrouw zijn huis binnen, haar vlecht los, haar glimlach warm, haar trui versleten bij de mouwen. Noch de grandeur van het landhuis, noch Daniels intimiderende aanwezigheid deed haar deren. Ze knielde naast Elara en begroette haar met een stem zo zacht dat het klonk als een slaapliedje.
Vanaf dat moment was er iets anders. Voor het eerst in maanden keek Elara niet weg van een vreemde – ze keek naar Maya.
In tegenstelling tot de therapeuten vóór haar, volgde Maya geen strikte schema’s of klinische protocollen. Ze zong lichtjes gekke liedjes, vertelde verhalen, bakte koekjes die het huis naar kaneel geurden en schilderde werelden in Elara’s verbeelding – wolkenkastelen, bossen bevolkt door pratende herten, schelpen die geheimen fluisterden.
In het begin was Daniel gefrustreerd. « Dit is geen therapie, » zei hij vastberaden. « Je bent hier om resultaten te behalen. »
Maya glimlachte eenvoudig. « Soms moet je eerst iemands hart bewegen voordat je zijn voeten kunt bewegen. »
