Ik ben Elena, 27 jaar oud, interieurontwerper uit Florence. Ik ontmoette Nicolas, de man waarvan ik dacht dat hij voor mij bestemd was, tijdens een ontwerpproject aan het Comomeer. Hij was elegant, beleefd en zei altijd dat hij niets liever wilde dan mij tot zijn vrouw maken.
Ik hield zo veel van hem dat ik elk waarschuwingssignaal negeerde. Nicolas vertelde me dat hij voor zijn tweelingbroer Noah moest zorgen, die doofstom geboren was. Hij woonde alleen in de oude villa van hun familie aan het meer. Ik bewonderde Nicolas om zijn vriendelijkheid en toewijding.
Op een avond, onder de amberkleurige gloed van de zonsondergang die weerspiegelde in het water, knielde hij en fluisterde:
« Trouw met me, Elena. Ik zal je de rest van je leven vrede schenken. »
Ik dacht dat ik in een droom terechtkwam, maar het was het begin van een nachtmerrie.
DE HUWELIJKSNACHT
Onze bruiloft was rustig en privé. Nicolas hield vol dat zijn familie de voorkeur gaf aan eenvoud. Ik droeg een witte kanten jurk toen hij me naar de statige villa leidde – stil, eeuwenoud, omgeven door mist.
Maar toen ik mijn sluier optilde… De man voor mij was niet Nicolas.
Hij leek precies op hem, maar zijn ogen waren leeg en zijn lippen bewogen niet.
Mijn hart bevroor. « Waar is Nicolas?! » riep ik.
Niemand antwoordde. Zijn moeder stapte naar voren, haar toon ijzig:
« Vanaf nu ben je de vrouw van Noach. Stel geen vragen. »
Voordat ik kon reageren, sloegen de deuren dicht.
Toen besefte ik dat ze me hadden bedrogen. Ik was met de verkeerde man getrouwd.
Nicolas had mij gebruikt om een huwelijk voor zijn gehandicapte broer te faken, alleen maar om het familiefortuin te beschermen.
Die nacht zat ik trillend in een hoekje terwijl de regen tegen de ramen kletterde.
Noah – mijn stille ‘echtgenoot’ – zat tegenover me, met ogen vol verdriet.
DRIE MAANDEN LATER…
Ik leefde als een spook.
Elke dag moest ik de rol van een toegewijde echtgenote spelen in die koude villa. Nicolas verdween na de bruiloft en stuurde slechts af en toe enveloppen met geld.
