Ik dacht altijd dat mijn prikkelbare oude buurman, meneer Sloan, alleen maar leefde om mijn leven te ruïneren. Maar die ochtend, toen hij aarde over mijn rozen goot, had ik geen idee dat hij al iets had voorbereid dat me voor altijd zou opsluiten.
Ik werkte als bloemist en nam online en via mond-tot-mondreclame bloemenbestellingen aan. Die zomer redden bruiloftsaanvragen me.
De rozen uit mijn tuin waren erg populair bij bruiden.
Ik zette een kop koffie voor mezelf en ging op de veranda zitten met mijn notitieboekje. Ik nam een slok, keek uit over de bloementuin en stikte bijna.
Wat in vredesnaam…
Even ter illustratie.
In plaats van nette rijen rozenstruiken lag er een enorme berg donkere aarde. Midden tussen mijn bloemen!
O, kom op! Alweer! Wie anders kon het zijn dan die oude plaag?
Ik wist wie het was. Mijn buurman, meneer Sloan.
Het enige nadeel van mijn idyllische leventje daarbuiten. Een man die zijn pensioen gebruikte om mijn leven zuur te maken.
« Deze keer vertel ik hem alles. Het is mijn werk, in godsnaam. »
Ik stapte met geweld over de stenen aan de rand van mijn tuin voordat ik stopte. Twee onbekende auto’s stonden geparkeerd voor het voormalige huis van meneer Sloan.
« Wat is hier gebeurd? » vroeg ik aan mevrouw Pearson, de vrouw uit het gebouw ernaast.
« Linda en Harold zijn gisteravond overleden. » Ze beweren dat het een hartaanval was.
Al mijn woede sijpelde er plotseling uit, alsof iemand het rechtstreeks op de grond had gegoten, op mijn geplette bloemen.
« Mevrouw M? »
Ik draaide me om. De man in het pak kwam dichterbij en stak zijn hand uit.
« James H. De advocaat van meneer Sloan. We lezen zijn testament na de begrafenis voor. Uw aanwezigheid is vereist. »
« Ik? Weet u het zeker? »
« Zo wil hij het graag. U komt alles te weten nadat we afscheid hebben genomen. »
Ik keek weer naar de hoop aarde en zag een d3ad rozenstruik eronderuit piepen.
Ik voelde een rilling door mijn lichaam gaan…
Sloan, wat heb je deze keer bedacht?
Uitsluitend ter illustratie.
***
De volgende dag zat ik op de achterste rij in de kleine uitvaartzaal naar de kist te staren. Ik keek even naar meneer Sloan en herinnerde me elke ruzie die we hadden gehad.
Wat heb je deze keer voor me in petto, oude man?
Welke grove grap heb je achtergelaten?
Nadat ik afscheid had genomen, nodigde de advocaat me uit in het kleine kantoortje in het uitvaartcentrum. Een oudere vrouw die ik niet kende, zat daar al. Ze staarde uit het raam, ogenschijnlijk hulpeloos.
Ik ging tegenover haar zitten en probeerde niet te veel te kijken. De advocaat opende zijn aktetas.
« Goed. Ik heb je hier uitgenodigd om het testament van meneer Sloan te lezen. Twee dingen baren je zorgen. »
Ik vouwde mijn handen onder de tafel.
« Linda, je erft het huis van meneer Sloan. De hele nalatenschap. »
« Wat? Is dit een grap? Heeft hij MIJ zijn huis nagelaten? Mij? »
« Op één voorwaarde. »
Natuurlijk. En daar zat het addertje onder het gras.
« Je moet mevrouw Rose D. accepteren, hier is ze, » zei hij, knikkend naar de vrouw met de hoed. « En houd haar in de gaten. Ze zal bij je wonen zolang ze wil. »
Pardon… Voor haar zorgen? Waarom?
Rose keek op en glimlachte zachtjes. Ik voelde me schuldig dat ik überhaupt aan haar twijfelde.
« Maak je geen zorgen, lieverd. Ik zal je niet tot last zijn. »
Ik draaide me om naar de advocaat.
« Is dit… verplicht? »
Slechts ter illustratie.
« Als je deze voorwaarde verwerpt, verlies je automatisch het huis. »
Perfect. Gewoon perfect. De huur vrat me elke maand op. Ik raakte al mijn bestellingen en rozen kwijt. Blijkbaar had meneer Sloan daar voor zijn dood voor gezorgd.
Maar zijn tuin stond vol met zijn eigen rozenstruiken, identieke exemplaren die, mits goed geplant, mijn geruïneerde huwelijkscontracten konden redden. Deze tuin was een droom, of ik het nu leuk vond of niet. Een kans om eindelijk in vrede te werken.
Rose glimlachte flauwtjes naar me. « We zullen goed gezelschap voor elkaar zijn, toch, schat? »
Ik knikte. Ik was tenslotte het soort persoon dat anderen hielp.
Wat kan een lieve oude dame toch kwaad doen?
***
De eerste paar dagen probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat alles goed zou komen.
Ik had de aarde voor mijn rozen. Ik moest alleen nog voor de lieve oude roos zorgen.
Geen probleem, toch? Tuurlijk.
Totdat ze om gestoomde broccoli vroeg.
Ik stond in de keuken, bedekt met bloemblaadjes en aarde van het planten van de nieuwe struiken.
« Schatje, ik weet dat je het druk hebt… Maar is broccoli niet te veel? Kook het alsjeblieft niet te lang, mijn maag kan het niet aan… »
Ik zuchtte en liep naar het fornuis.
Alleen ter illustratie
De volgende ochtend had Rose zin in tomatensalade. Maar niet zomaar een tomatensalade.
« Ik weet dat je de coolste meid bent, » zei ze.
« Niemand heeft ooit zoiets liefs voor me gedaan. »
‘s Nachts werd ik wakker van haar deurbel. Rose wilde warme melk.
Een uur later had ze pillen nodig.
« Schatje, kun je hier even naar kijken? Ze zijn waarschijnlijk over de datum… Zou je zo vriendelijk willen zijn om me naar de apotheek te brengen? »
« Maar het is vijf uur ‘s ochtends… »
« Ik heb alleen wat migrainepillen nodig. Ik weet niet of ik deze pijn tot morgen kan verdragen… »
Het was veertig minuten rijden naar de stad. Ik pakte mijn oude fiets.
