Gael Monteverde had nooit gedacht dat een eenvoudig zakendiner in Barcelona zijn leven compleet zou veranderen.
Het was november 2024, precies 26 jaar geleden dat hij zijn imperium van luxe wijnhuizen en wijngaarden had opgericht, en 23 jaar geleden dat hij de enige vrouw verloor van wie hij ooit echt had gehouden.
Maar die avond, toen hij alleen in het elegante restaurant Can Culleretes in de Gotische wijk zat, had hij geen idee dat het verleden op het punt stond op de meest onverwachte manier met het heden te botsen.
Het restaurant was een van zijn favorieten toen hij Barcelona bezocht voor vergaderingen met Europese distributeurs. De zachte verlichting, de eeuwenoude stenen muren en de intieme sfeer deden hem denken aan de familiewijngaarden uit zijn jeugd, voordat geld en succes zijn leven veranderden in iets wat hij soms niet meer herkende. Hij was vroeg aangekomen voor zijn afspraak met een Franse importeur, maar de man annuleerde op het laatste moment, waardoor Gael alleen aan een tafeltje voor twee zat te eten.
Op 54-jarige leeftijd had Gael geleerd eenzaamheid te waarderen. Zijn grijzende slapen gaven hem een voorname uitstraling die vrouwen aantrekkelijk vonden, maar hij had zulke hoge muren om zijn hart gebouwd dat weinigen echt dichtbij konden komen. Sinds Amélia’s de:a:th 23 jaar geleden had hij een paar relaties gehad, maar geen enkele had de leegte die ze had achtergelaten, kunnen vullen.
Terwijl hij de bestelde entrecote aansneed, draaide Gael onbewust de trouwring om zijn rechterringvinger. Het was een gewoonte die hij in de loop van jaren van stress en eenzaamheid had ontwikkeld. De ring was een 200 jaar oud familiestuk, witgoud met een onberispelijke Colombiaanse smaragd, omringd door kleine diamantjes. Hij was van zijn overgrootvader geweest, toen van zijn grootvader, toen van zijn vader, en uiteindelijk was hij bij hem terechtgekomen. Maar het allerbelangrijkste: het was de ring waarmee hij Amélia ten huwelijk had gevraagd.
Het juweel was uniek. Zijn grootvader had hem verteld dat er wereldwijd maar drie van deze ringen bestonden, vervaardigd door een Italiaanse goudsmid voor een Spaanse adellijke familie in de 19e eeuw. Eén was verdwenen tijdens de Burgeroorlog, een andere was tientallen jaren eerder gestolen en de derde was de ring die hij droeg.
Toen Amélia omkwam bij dat vreselijke auto-ongeluk, overwoog Gael de ring samen met haar te begraven, maar uiteindelijk besloot hij hem altijd te dragen, om haar dicht bij zijn hart te houden. Het leven was na de tragedie doorgegaan, maar het was nooit meer hetzelfde. Gael stortte zich als een bezetene op zijn werk en breidde het familiewijnbedrijf uit tot een van de meest prestigieuze wijnhuizen van Spanje.
Zijn Rioja- en Ribera del Duero-wijnen werden verkocht in de meest exclusieve restaurants van Europa. Zijn wijnhuizen werden bezocht door beroemdheden en internationale magnaten, en zijn persoonlijke fortuin was de afgelopen twee decennia vertienvoudigd. Maar al dat succes leek niets zonder Amélia om het mee te delen. Zij was zijn partner sinds de universiteit, de enige die hem kende toen hij niets anders had dan dromen en een klein perceel wijngaard dat hij van zijn vader had geërfd.
Samen bouwden ze aan hun imperium, maakten ze plannen om samen kinderen te krijgen en droomden ze ervan om samen oud te worden in het landhuis dat ze eigenhandig renoveerden.
« Mag ik u nog wat wijn inschenken, meneer? » vroeg een zachte stem in het Spaans met een Catalaans accent.
