Een stilte die resoneerde
Toen de vijfling in 1995 werd geboren, barstte de verloskamer niet in gejuich uit. Er waren geen tranen van vreugde, geen kreten van vreugde. In plaats daarvan hing er een zware stilte in de lucht – een verontrustende stilte, vol achterdocht en onuitgesproken woorden die zich vastklampten aan de steriele, witte muren.
Anna lag uitgeput, rillend van de urenlange bevalling, haar huid klam van het zweet. In haar armen rustten vijf kleine pasgeborenen, elk gewikkeld in zachte, pastelkleurige dekentjes. Een drieling zou het ziekenhuispersoneel versteld hebben doen staan, maar een vijfling? Dat was ongelooflijk zeldzaam. Het had een wonder moeten zijn. Toch keek niemand in de kamer er met ontzag naar.
Het was hun uiterlijk. Ze hadden een donkerdere huid, en Anna’s gelaatstrekken en blonde haar verschilden van haar bleke gezicht
