Er viel een gespannen stilte in de kamer terwijl Stephanie, mijn schoondochter, de realiteit van de situatie tot zich nam. Haar ogen werden groot en haar normaal gesproken zelfverzekerde houding verdween toen ze tegenover me zat, volledig begrijpend hoe ernstig wat ik zojuist had onthuld was. Deze onthulling was even onverwacht voor haar als geruststellend voor mij.
De dag na de begrafenis van mijn geliefde zoon David leek alles surrealistisch en ondraaglijk. Ik was overgeleverd aan de genade van Stephanie, die koud en afstandelijk was geworden. We waren nooit close geweest, maar ik dacht altijd dat we elkaar tenminste respecteerden. Dat alles viel in duigen toen ze botweg zei: « De tijd is om, Eleanor, » en me praktisch de deur uit duwde van het huis dat tientallen jaren aan herinneringen herbergde. Dit was het huis waar mijn zoon en ik ons gezin hadden opgebouwd, een huis dat ik gedeeltelijk had afbetaald, en nu voelde het alsof ik alles kwijtraakte.
Twee weken later zat ik aan tafel voor het voorlezen van het testament, omgeven door de grimmige realiteit van de afwezigheid van mijn zoon. Stephanie zat zelfvoldaan te wachten, in de verwachting alles te erven en mij met niets achter te laten. En even leek het haar gelukt te zijn. De stem van de advocaat was zakelijk: ze had haar het huis, haar verzekering, haar pensioenfonds – alles – nagelaten. Er werd me verteld dat ik alleen een kluisje zou krijgen. Haar gefluister toen we weggingen: « Ik hoop dat je het fijn vindt om dakloos te zijn, Eleanor, » resoneerde in mijn hoofd, stekend als een verse wond.
Maar in dat kluisje lag een reddingslijn, een bewijs van de vooruitziende blik en liefde van mijn zoon. Davids brief was als balsem voor mijn pijnlijke hart. Hij had de $ 40.000 die ik voor hun huis had neergeteld, geïnvesteerd en in de loop der jaren stilletjes $ 185.000 opgebouwd. Hij kende Stephanies aard, haar manipulatieve manieren, en hij had ervoor gezorgd dat ik niet berooid achterbleef. Zijn woorden: « Ik wilde ervoor zorgen dat je nooit meer afhankelijk zou zijn van iemands liefdadigheid, » waren zowel een belofte als een geschenk.
Stephanie uitnodigen voor de lunch was een strategische zet. Ik zag haar gedachten werken, bedenkend hoe ze verder kon
