Lisa stond midden in de woonkamer, met een vakantiekaartje in haar tas. Toms ogen waren rood van woede en zijn stem weerklonk van de muren. De vrouw voelde dat alle jaren van verzaking, alle dromen begraven onder het gewicht van de lening en alle onvervulde beloften zich nu in haar opstapelden als een golf die klaar stond om haar te verdrinken.
“Tom,” zei ze zachtjes, bijna smekend, ” Weet je nog toen we de lening overeenkomst ondertekend?”Je zei dat we een team zouden zijn, dat we samen zouden overleven, dat we zouden vechten voor onze toekomst. Het is me gelukt. Ik droeg het gewicht. Zeven jaar! En nu kunnen we eindelijk ademen… Vertel je me nu dat de badkamer van je moeder belangrijker is dan mijn ziel?
Haar man draaide zich plotseling om en ontweek haar blik.
‘Je begrijpt het niet, Lisa. Dit is mijn moeder. Als we haar niet helpen, wie dan wel?
